Een aardig boek van Mous, maar het kan niet tippen aan Boy7

Met de Young-Adult leesclub van Hebban heb ik het boek Virus van Mirjam Mous gelezen. Ontzettend leuk dat ik daaraan mee kon doen, want het boek was me al langer opgevallen. Met een erg mooie, opvallende kaft, zie je hem gelijk staan in de boekhandel. De achtergrondkleur is heel donker, waardoor de tekst goed opvalt. Zowel het wit als het rood zijn goed gekozen kleuren en de manier waarop ze geschreven zijn, geven mij ook al een beetje een idee over de inhoud. Het woord 'virus' staat er dik, groot, onontkoombaar (zoals een virus ook is) en ook een tikkeltje angstaanjagend (door het rood met de zwarte gloed erin).De naam van de schrijfster daarentegen is lijkt bijna bibberend geschreven (wat ook weer het idee aanwakkert dat dit een spannend boek is), of alsof hij op deze manier in een boom o.i.d. gekerfd zou zijn. Dit zou ook weer aan kunnen sluiten bij de enige afbeelding op de kaft: een aantal bomen waar een persoon tussendoor komt rennen. Dit roept allerlei vragen op: wie is deze persoon? Waarom rent hij daar? Wordt hij gezocht en is hij op de vlucht, of is hij juist op weg naar het licht? Waar gaat hij naar toe? Deze vele vragen, enkel nog maar naar aanleiding van de kaft, nodigen je dus al heel erg uit om het boek te gaan lezen.

Kris, de hoofdpersoon van ongeveer 16 jaar, gaat met zijn neef Hopper (20) op vakantie. Ze rijden met een huurauto door Spanje, op weg naar hun vakantiebestemming, wanneer ze door allerlei omstandigheden in Odrìn terecht komen: een klein dorpje met niet erg gastvrije bewoners waar ze zo snel mogelijk weer weg willen. Maar dan breekt er een virus uit en zijn ze gedwongen te blijven... Het verhaal is makkelijk te lezen door de eenvoudige schrijfstijl met simpele woordkeuzes, korte zinnen en het grote lettertype. Er is tot mijn grote spijt niet heel duidelijk een spanningsboog te vinden in het boek, aangezien het verhaal pas in de laatste paar hoofdstukken echt gaat rollen. Hierdoor heb ik ook best lang erover gedaan om het boek uit te lezen. Ik werd niet echt gegrepen en gedwongen om ieder vrij moment verder te lezen. Misschien dat dit komt doordat ik voor mijn gevoel iets te oud ben voor dit boek (ik ben 20) en is het wel een fijn leesboek voor iets jongere young-adults of voor tieners die nog niet heel veel leeservaring hebben. Aangezien ik dit lang niet bij alle Young-adult boeken heb, denk ik dat de makkelijke schrijfstijl en verhaallijn van Virus voor mij persoonlijk wel de reden waren dat ik niet zo gegrepen werd. Ik zou het boek dan ook vooral aanraden aan tieners tussen de 12 en 18 jaar. De indeling van het boek, met verschillende delen die worden ingeleid door een toepasselijke quote, vind ik wel weer heel leuk gedaan. De quotes die Mous heeft gekozen zijn erg sterk en geven je voor langere tijd stof om over na te denken!

Al in de eerste regel op de achterkant van het boek wordt vermeldt dat Kris het syndroom van Gilles de la Tourette heeft, wat hij zelf liefkozend 'Tourette' noemt. Dit is gelijk een goede indicatie van de rol van Tourette in het boek: op vrijwel iedere bladzijde speelt de Tourette wel een rol. Kris gaat door zijn syndroom vooral veel geluiden maken, gaat met zijn nek trekken en gaat dwangmatig dingen/mensen aanraken. Dit zorgt voor hilarische situaties (“Ik zou het liefst heel hard wegrennen, zo ver mogelijk bij het lijk vandaan, maar ik moet Montana en de agent aanraken want anders gebeurt er iets ergs, zegt Tourette - alsof het allemaal al niet erg genoeg is - dus ik loop als een slaapwandelaar met hen mee, terwijl ik ‘lijk lijk lijk’ roep.” (p. 61)) en ook voor spannende momenten doordat Tourette Kris in benarde situaties kan brengen. Ik vind het dan ook heel knap hoe Mous relatief onbesproken het syndroom van Gilles de la Tourette in het boek heeft weten te verwerken en onder jongeren bekend probeert te maken! Ik had van te voren geen idee wat ik moest verwachten van de aanwezigheid van dit syndroom. Doordat er heel duidelijk in de eerste regel van de tekst op de kaft al verwezen wordt naar het syndroom, was ik even bang dat dit hele boek erdoor zou worden overheerst. Dit is totaal niet het geval. Kris denkt en praat heel luchtig over zijn syndroom. Bovendien leren mensen die niet zo bekend zijn met de aandoening veel over hoe het zich manifesteert, hoe het is om met dit syndroom te leven en dat mensen met Gilles de la Tourette verder volkomen normaal zijn. Ten slotte zijn sommige van zijn uitspraken ook heel herkenbaar voor de lezer. Zo haalt Tourette zijn quotes onder andere uit het tv-programma Bassie en Adriaan, uit de 'papier-hier’laven van de Efteling, uit kinderboeken als Dikkertje Dap en uit commercials als ‘Even Apeldoorn bellen’.

Wel vind ik het jammer dat de personages niet echt uitgebreid worden omschreven qua uiterlijk. Ook qua innerlijk zijn ze best vlak. Het verhaal gaat gewoon van A naar B en er wordt weinig uitgeweken naar zijsporen of flashbacks. Jammer, want ik had graag meer diepgang willen lezen over bijvoorbeeld de jeugd van Hopper en Kris. Hoe zij bij het idee kwamen om samen op vakantie te gaan en wat ze eigenlijk voor plannen hadden als ze niet waren opgehouden in Odrìn. Hoofdpersonage Kris heb ik nu eigenlijk alleen aan de hand van zijn Tourette leren kennen. Tijdens de moeilijke situaties waar hij in kwam was hij enorm praktisch ingesteld, waardoor je niet heel snel geneigd was om je echt in hem in te leven of medelijden te hebben. Ook had ik persoonlijk op sommige momenten even mijn twijfels bij de geloofwaardigheid van het verhaal. Mirjam heeft met Virus een mooi boek op haar naam erbij staan, maar ik vind niet dat dit boek kan tippen aan bijvoorbeeld Boy7, wat zij eerder schreef. Daarom zou ik dit boek een 7 op de schaal van 10 geven. Wil je mijn volledige mening over het boek lezen? Kijk dan even naar mijn reacties onder 'tijdens het lezen' en 'na het lezen' bij de Young-Adult leesclub hier op Hebban!