Een studentenontgroening, maar dan anders

Inwijding, het begin van de Divergent-trilogie, is een verhaal dat je gelijk vastgrijpt en je niet meer laat stoppen met lezen tot de laatste pagina. De hoofdpersoon, Tris, neemt je mee in haar wereld. Een wereld die draait om je persoonlijkheid. Elke zestienjarige moet een test afleggen, waarbij zijn of haar belangrijkste eigenschap naar voren komt. Afhankelijk van deze eigenschap, kies je een deel van het land (een factie genaamd). Deze keuze voor een factie, met mensen die dus een soort gelijke persoonlijkheid hebben, bepaalt de rest van je leven: je vrienden, je toekomstige baan, je sociale omgangsnormen en je levensstijl. Maar wat nu als je, net als hoofdpersonage Beatrice, geen duidelijke uitslag krijgt over waar je thuis hoort? Kies je dan voor je familie, vrienden en het oude bekende, of kies je voor je dromen en ambities?

Het verhaal is futuristisch, maar wel realistisch. Doordat de wereld van Tris tot in de detail wordt uitgelegd, is het niet moeilijk te volgen. De karakters zijn goed omschreven en kennen ook wat slechtere eigenschappen, waardoor ze realistisch blijven. De keuzes die de hoofdpersoon maakt, maken het makkelijk jezelf met haar te vergelijken. Zou ik ook zo dapper zijn geweest dit te kiezen/doen? Als ik in haar wereld zou leven, zou ik dan ook voor haar leven gekozen hebben? De spanning is vanaf een van de eerste hoofdstukken al te voelen en Veronica Roth weet uitstekend je aandacht vast te blijven houden!

Pas nadat ik zelf een ontgroening had meegemaakt bij mijn studentenvereniging, viel mij op hoeveel hier gemeen mee is. Tris moet, om de door haar gekozen factie en levensstijl werkelijkheid te kunnen laten worden, namelijk nog een pittige inwijdingsperiode door (vandaar de titel van het boek). Hierbij wordt ze in haar uithoudingsvermogen en vastberadenheid getest en gedwongen tot het uiterste te gaan. Veronica Roth weet goed te schetsen dat er soms onverwachte, nare gebeurtenissen op je pad komen, waar je om kunt treuren of het beste van kan maken. Je kunt het je laten veranderen (de hoofdpersoon speelt vaak met de vraag: 'wie ben ik nu precies?'), of het je sterker laten maken (de les die in het laatste hoofdstuk naar voren komt). The Hunger Games (een knap staaltje zelfvertrouwen en girl-power) meets Twilight (een zwijmelend liefdesverhaal).

Persoonlijk vond ik het wel jammer dat in deze trilogie, net als bij The Hunger Games, de verhaallijn verder in de trilogie een beetje zoek raakt. Hierdoor is dit boek een knaller en terecht een van mijn favorieten, maar wordt hij een beetje afgedaan door zijn vervolg.