Zwartgallige humor in stijl: Verhulsts troefkaart

Hoe verrast Dimitri Verhulst zijn lezers toch weer met zijn rijke taalgebruik! Ongeveer elke tweede zin van zijn laatste boek De pruimenpluk is genieten van hoe hij ze schrijft. De omgeving waarin het boek zich afspeelt doet, ook dankzij bepaalde beschrijvingen, zeker denken aan de regio waar Verhulst zelf woonde toen hij enkele jaren geleden naar Zweden verhuisd was.

Maar het hoofdpersonage is Mattis, een cynische melancholicus die veel aan het verleden denkt en een zelfverklaarde misantroop hoewel hij er toch niet volledig het talent voor heeft om altijd alleen te blijven. Mattis woont in een verlaten dorp aan een meer, waar er maar weinig huizen staan en die dan nog grotendeels gebruikt worden als tweede verblijf. Net als hij de beslissing heeft genomen om zijn huis te verkopen en terug onder de mensen te gaan wonen, leert hij Elma kennen, een vrouw die weduwe is geworden en in hetzelfde dorp woont. Hun kennismaking verloopt nogal romantisch: terwijl Mattis zich eenzaam waant en van het meer gebruikt maakt als badkamer wegens een panne in zijn huis, komt Elma er met haar bootje aan gepeddeld. Om haar liefde te winnen moet Mattis de strijd aan met haar overleden echtgenoot. Naar het einde van het verhaal toe zet hij om dit doel te bereiken niet altijd de meest ethische middelen in, maar hij geeft hier zo'n geloofwaardige aimabele draai aan dat je hem dit als lezer toch wel vergeeft.

Dit verhaal is inhoudelijk minder sterk dan Verhulsts succesromans De helaasheid der dingen en De laatkomer. Toch kan je wederom genieten van zijn plastische schrijfstijl en zwartgallige humor. Hij heeft gevoel voor het ritme en de klank van de taal, en komt dikwijls zeer poëtisch uit de hoek. Dat Verhulst een stilist is, is een zoveelste herhaling maar dat mag, dat doet hij zelf immers ook. Ik zie in dit boek de vergankelijkheid van de natuur en menselijke relaties naar boven komen, net als de herhaling van de menselijke behoefte om zichzelf steeds opnieuw bevestigd te zien. Mattis gaat ver om Elma te veroveren en eens dat dit gelukt is, raakt Mattis bevestigd in zijn eigenwaan, en kan de cyclus van het verstoten en het terug verliefd worden opnieuw van start gaan.