Een experimentele poëtische "rant" die me over het hoofd gaat

Dat ik niet goed weet wat ik van deze experimentele poëtische "rant" (uitbarsting?) tijdens een koortsdroom moet denken. Max Porters vorige boeken Grief is the thing with feathers en Lanny waren al heel karakteristiek en toonden al zijn schitterend taalgebruik. Dat hij kan schrijven staat buiten kijf.
De koortsdroom is die van de Iers-Britse expressionistische schilder Francis Bacon die op zijn doodsbed ligt. (Niet zijn laat 16de eeuwse gelijknamige voorvader die jurist en filosoof was.)
Hier benadert Porter het schrijven net als expressionistisch schilderen: hier en daar een klodder en dan maar in vorm vegen. Hij doet dit aan de hand van 7 fictieve schilderijen van de schilder in kwestie, soms laat hij hem ook met zijn zuster spreken die bij zijn bed zou moeten waken.
Maar wat is er niet over mijn hoofd gegaan? Dit maakt mij als lezer onzeker. Een schrijver die kan schrijven maar een lezer die niet altijd even goed weet wat ze juist aan het lezen is hier. Euh, dan hou ik de kerk maar in het midden.