spannend en indringend

Vijfentwintig jaar geleden werd de twaalfjarige Maike Hagg onder mysterieuze omstandigheden dood teruggevonden in de kelder van het psychiatrisch ziekenhuis Gaustad in Oslo, waar haar vader patiënt was. Haar dood werd beschouwd als een ongeluk (van de trap gevallen).
Vijfentwintig jaar later ontmoeten twee vrouwen die als kind het drama van dichtbij meegemaakt hebben elkaar opnieuw: de journaliste Aud Johnsen, wiens vader ook in het ziekenhuis verbleven heeft en Emmy Hammer, de dochter van de toenmalige directeur van het ziekenhuis. Aud vertelt Emmy dat ze kan bewijzen dat Maike eigenlijk vermoord is, én dat ze weet wie de dader is. Ze zal hierover een artikel schrijven, maar eerst wil ze nog in contact komen met een paar andere mensen die op dat moment ook in het ziekenhuis werkten: een jonge student geneeskunde (Ole Porat), een predikante (Norma Winther) en Berit Ademsen die onder anderen medeorganisator was van de Kinderdagen in Gaustad. Zo ver komt het echter niet: diezelfde avond nog wordt Aud vermoord door iemand met een duivelsmasker op (het is halloween) en een sikkel. Het moment ook waarop Cato Isaksen en Marian Dahle hun intrede doen in het verhaal...
Het vorige boek dat ik van Unni Lindell gelezen heb (Duivelskus) was me tegengevallen; Doodsbruid is gelukkig heel wat beter. Het komt wat traag op gang, en er zijn veel personages, maar eens je in het verhaal zit, wordt je er wel enorm door meegesleept. Gaandeweg groeit ook het onbehagen en krijg je hoe langer hoe meer het gevoel dat er ergens iets niet klopt... ... Het einde is verrassend én choquerend tegelijkertijd, al was het bij momenten ook wel wat te lang uitgesponnen. (op 70 bladzijden van het einde weet je al wie de dader is)
Lindell slaagt er ook in haar personages psychologische diepgang te geven: vooral de karaktertekening van Emmy Hammer is heel sterk. Bovendien geeft het boek je ook een goed en kritisch beeld van het leven van psychiatrische patiënten in Noorwegen. Zo leer je bijvoorbeeld een aantal controversiële behandelingsmethoden zoals lobotomie (waarvan ik voor dit boek nog nooit gehoord had) kennen.
Vijf sterren zou te veel zijn, vooral vanwege het te lang gerekte einde en het wat moeizame begin, maar vier sterren is zeker wel verdiend.