Ik had er meer van verwacht

Door de enthousiaste voorgaande recensies was ik met hoge verwachtingen aan dit boek begonnen, maar deze verwachtingen werden niet helemaal ingelost. Jammer genoeg...Misschien waren mijn verwachtingen wat te hoog gespannen, wie zal het zeggen.

Het verhaal laat zich kort samenvatten: in de paasvakantie wordt het volledige gezin Carlsten uitgemoord. Er is al snel een verdachte (Jan Ceder - hij zou de familie bedreigd hebben), maar hij moet worden vrijgelaten wegens gebrek aan bewijs. Dan wordt er ontdekt dat er nog iemand aanwezig was in het huis. Iemand die getuige was van de moordpartij, de moordpartij overleefd heeft, maar nu spoorloos verdwenen is. En die iemand is Nicole, het tienjarige nichtje van de familie dat op bezoek was. Zij moet gevonden worden, voordat de moordenaar het doet.

In dit boek leren we Sebastian Bergman, het egocentrische en manipulatieve hoofdkarakter waarrond deze serie is opgebouwd van een andere, meer gevoelige kant kennen. Nicole raakt immers een gevoelige snaar bij Sebastian, onder meer omdat het meisje hem herinnert aan zijn overleden dochter. Bergman is nog steeds een egocentrische, manipulatieve vrouwenzot die er bijvoorbeeld niet voor terugschrikt om een relatie te beginnen met een overste (zeer fout dus) en ook toenadering zoekt tot de moeder van Nicole, maar zijn karakter krijgt in "het stille meisje" toch wel heel wat meer diepgang. En dat is goed.

Mijn grootste probleem met dit boek is dat het nergens spannend wordt: het is een vrij voorspelbaar verhaal, waarin zeer veel aandacht wordt besteed aan het privéleven van de hoofdpersonages. Dat was overigens ook het geval in "familiegraf", het vorige boek van dit schrijversduo, en was toen ook de reden waarom dat boek mij wat tegengevallen was. Hjort / rosenfeldt schrijven heel vlot en het is een plezier om hun boeken te lezen (qua leesplezier dus 10 op 10) maar ze zouden de persoonlijke ontwikkelingen van de hoofdpersonages toch wat beter mogen doseren. Alle hoofdpersonages hebben persoonlijke problemen: Sebastian, Torkel, Ursula, Vanja, Billy...en deze persoonlijke problemen worden breed uitgesmeerd. Ze halen de vaart uit het eigenlijke verhaal (waar het toch in eerste instantie om gaat!) en soms zijn ze ook wel een beetje van het goede te veel. Waarom is het nodig dat letterlijk elk hoofdpersonage worstelt met zichzelf?

Kortom:"Het stille meisje" is een goed geschreven boek, maar misschien een beetje te veel roman en te weinig thriller. Maar Hjort / Rosenfeldt slagen erin om elk boek te laten eindigen op een cliffhanger van jewelste, en dat doen ze ook weer in dit boek, waardoor je toch weer heel erg benieuwd bent naar het volgende boek. Een volgend boek dat ik dus waarschijnlijk opnieuw ga kopen. Zo werkt dat!