Om snel te vergeten

Ik was ooit een grote fan van de boeken van Elizabeth George: Ik vond haar boeken spannend, goed geschreven en met interessante personages, zeker Barbara Havers. Maar na "Wie zonder zonde is..." is het volgens mij beginnen misgaan. De boeken werden alsmaar dikker, maar dit betekende niet dat het verhaal er ook beter op werd. In tegendeel: dat verhaal geraakte stilaan helemaal bedolven onder de uitvoerige, soms langgerekte beschrijvingen en uitweidingen (die vaak helemaal niet ter zake deden). "Lichaam van de dood" was nog een kleine opflakkering en even had ik de hoop dat het opnieuw de goede kant opging met het werk van Elizabeth George, maar helaas... Dit laatste boek uit de Havers / Lynley-serie is opnieuw in hetzelfde bedje ziek.
Het boek is opnieuw ontzettend dik (meer dan 700 blz!) en saai...oersaai. Er gebeurt eigenlijk niks in en er is geen greintje spanning te bespeuren. Het verhaal zelf heeft dan ook bijzonder weinig om het lijf: Hadiyyah Upman, het buurmeisje van Havers, wordt ontvoerd in Italië. Havers wil afreizen naar Italië, maar krijgt geen toestemming van haar leidinggevende, en beslist daarom maar - zeer omstreden - de roddelpers in te schakelen, om op die manier toch de zaak onder de aandacht te brengen. Uiteindelijk is het Lynley die naar Italië vertrekt. Halverwege het boek is de ontvoering eigenlijk opgelost en volgt er een compleet overbodig aanvoelend tweede deel waarin dan de plotse dood van Angelina Upman, de moeder van Hadiyyah, wordt onderzocht. George had meer dan 700 bladzijden nodig om haar verhaal te vertellen, maar had het gerust met zeker de helft minder kunnen doen.
Ik heb altijd heel veel sympathie gehad voor het personage Havers, maar nu wordt het je als lezer toch wel heel erg moeilijk gemaakt om begrip op te brengen voor de acties die Havers in dit boek onderneemt. Havers lijkt helemaal de pedalen kwijt te zijn. Dit komt de geloofwaardigheid absoluut niet ten goede...
Naast de al eerder vermelde uitvoerige beschrijvingen en niet ter zake doende uitweidingen die in dit boek ook weer volop aanwezig zijn, duikt er bovendien ook heel veel Italiaans (zonder vertaling) op, wat enerzijds wel zorgt voor een "couleur locale", maar anderzijds ook wel storend is voor iemand (zoals ik) die geen Italiaans kan.
Nee, dit boek was het absoluut niet. Ik denk dus dat ik een volgende Elizabeth George toch aan mij ga laten voorbijgaan...