Verborgen vlinders

In lava maken we kennis met Fleur en Daniel, eigenaren van een kunstgalerie. Daniel heeft al vaker zijn wens voor een meer open relatie uitgesproken tegenover Fleur, maar zij heeft hier nooit aan toegegeven. Totdat ze Joy ontmoet tijdens wat voor Daniel een verassing moest zijn. Zij weet in Fleur iets los te maken. Vanaf dit moment lijkt Fleur haast niet te stoppen en weet ze met gemak meer mooie lieve mensen aan te trekken.

“Wanneer ik zijn blote huid tegen de mijne voel, zijn de vlinders in mijn buik volledig over hun toeren. Ze buitelen over elkaar heen.” (p148)

Werkend in Nederland en vakantie vierend in hun huis in Frankrijk leven we mee met hun avonturen op het pad van de liefde, en leren we dat het delen van de liefde een mooi cadeau is, of kan zijn.

“Il n’y a pas d’amour perdu (liefde kun je niet verspillen)”

Vooral de ondertitel is wat treffend is bij dit boek. Zo merken we dat Fleur het type ‘stille wateren hebben diepe gronden’ belichaamd, totdat het vuur in haar ontvlamt en haar verborgen vlinders de ruimte krijgen om hun vleugels uit te slaan. De lezer leert haar kennen als een in eerste instantie wat timide vrouw. Een vrouw die leeft naar enigszins traditionele principes. Haar ontwikkeling is hetgeen Lava wil benadrukken. Want deze timide, traditionele Fleur weet zich aan het einde van het verhaal te ontpoppen als een ware verleidster.
Haar partner Daniel doet vooral denken aan een welontwikkelde man, die echter zijn jongenskant niet achter heeft gelaten bij zijn volwassenheid. Zijn aanwezige ondeugd verpakt in een goed uitziend lichaam met een duidelijk overkomen maakt van hem een stabiele partner voor Fleur om zich als zodanig te ontplooien, alsmede een waardig minnaar voor de vrouwen met wie zij hem deelt.

Fenne haar schrijfstijl laat zich omschrijven als fluweelzacht in een muzikaal ritme met een haast zangerig overkomen. Zinnen zijn prettig leesbaar en haar toon is uitermate vrouwelijk. Begrijpelijk bij dit onderwerp wil de schrijver het enigszins met klasse schrijven, maakt Fenne betreft woordkeuze wel veel gebruik van herhalingen. Ook beschrijft ze (delen van) het vrouwelijk lichaam vaak met verkleinwoorden waardoor het een lieflijk geheel wordt. Echter dit laatste kan ook als minder prettig ervaren worden aangezien het niet erg feministisch is, daarmee de huidige trend van de sterke vrouw teniet doet.

Het plot van het verhaal is origineel gevonden en doordat dit nog steeds voor veel mensen een onbesproken onderwerp is, kan het ook als taboe doorbrekend gezien worden. Echter ontbreekt een onderliggende verhaallijn en krijgt de lezer meer te maken met een soort verzameling van verhalen welke losstaan van elkaar, waarbij alleen het onderwerp de verhalen verbindt, maar zonder dat deze een mooi soepel geheel vormen. Een gemiste kans!

In Lava staat de ontwikkeling van verlegen Fleur naar verleidster Fleur centraal, echter is het grootste deel van Lava gewijd aan verleidster Fleur. Wat het verhaal meer bijzonder had kunnen maken was dat er meer aandacht geschonken had kunnen worden aan de fase tussen het verlegene en de verleidster in. Deze fase had de lezer mogelijk veel kunnen bieden, door Fleur te laten ontdekken, twijfelen en door de lezer mee te nemen in mogelijke ups en downs van haar keuzes welke van haar de verleidster maken die ze uiteindelijk wordt.

Lava heeft in mij het vuur niet doen ontvlammen, maar ik heb wel erg genoten van dit boek.
Fenne verdient wat mij betreft 4 mooie sterren met haar Lava