Saai en af te raden voor elke C2C wandelaar!

Ik heb genoten van het als serie uitgebrachte 'One day' én heb zelf de Coast to Coast (C2C) gelopen, twee goede redenen om vol verwachting aan ' Je bent hier' te beginnen. Helaas voldeed het boek niet aan mijn verwachtingen. Ik werd moe van die eindeloze, zogenaamd grappige dialogen en vond de personage's ook niet realistisch neergezet. Hoe kon die ooit toch best populaire, vlotte en grappige Marnie een soort kluizenaar zijn geworden? Het wisselende perspectief, hoofdstukje Marnie en dan weer een hoofdstukje Michael, ging me irriteren, want het toch al zeer dunne verhaal werd zodoende nog dunner.
Wat me echter het meeste irriteerde was de volstrekt ongeloofwaardige beschrijving van de tocht die ze liepen. Ik denk dat David Nichols nooit een meerdaagse wandeltocht heeft gelopen, want hoe kun je verzinnen dat iemand een zware tocht gaat lopen met een laptop en zelfs twee jurken in haar rugzak. Iedereen die het boek 'Wild' heeft gelezen of de film heeft gezien, weet dat je als ongetrainde wandelaar (want dat was Marnie) met een zware rugzak op geen dagtochten kunt lopen van rond de 30 km en zeker niet als het ook nog regent. De tocht in tien dagen lopen is alleen voorbehouden aan zeer goed getrainde lopers en die gaan niet pas 's ochtends na 10 uur op pad. Toen er een medewandelaar midden in de Dales overleed en door een ambulance werd opgehaald, werd het me te veel. Op de betreffende etappe moet je als wandelaar verdomd goed opletten dat je niet wegzakt in het moeras en er is in de wijde omtrek geen weg te bekennen. Hoe dan een ambulance!!?? Vanaf dat punt heb ik de rest van het boek doorgebladerd om te kijken hoe ze elkaar zouden vinden, want dat dat zou gebeuren was bij een voorspelbaar boek als dit natuurlijk vanaf hun eerste ontmoeting op het station al duidelijk.