Rollercoaster

Ik heb het boek in het Duits gelezen, omdat ik het van een Duitse vriendin kon lenen en niet wilde wachten op een exemplaar van de bibliotheek. Achteraf ben ik blij dat ik voor de Duitse versie heb gekozen, want wat kan die Juli Zeh geweldig schrijven. Soms vergeet ik wel eens hoe mooi en rijk de Duitse taal is. Juli Zeh weet de ongeveer dertig inwoners van het dorp Unterleuten in korte hoofdstukjes tot leven te wekken. Door de ogen van de ruim tien hoofdpersonage's, die afwisselend in een eigen hoofdstukje aan het woord komen, wordt de lezer het verhaal ingetrokken. Dat doet Juli Zeh zo goed dat het lastig is om het boek weg te leggen. Je wilt gewoon doorlezen omdat je al die verschillende verhaallijnen het liefste tegelijkertijd zou willen volgen. Komen die windmolens er nou wel of niet? En wie wordt daar uiteindelijk beter van? De helden worden anti-helden en omgekeerd. Als in een echte rollercoaster wordt de lezer naar het einde geslingerd en als je dan denkt met een hoop onbeantwoorde vragen te blijven zitten, omdat het toch onmogelijk is om in één laatste hoofdstukje al die verhaallijnen af te ronden, lukt dat Juli Zeh ook dat nog, zodat de lezer uiteindelijk na ruim 600 bladzijden met een voldaan gevoel het boek dicht kan slaan.