Schokerende gebeurtenissen staan niet gelijk aan diepgang.

De vliegeraar, een mooi verhaal over een vervelende jongen uit Afhanistan die omringt word door mooie personages en James Bond achtige antagonisten. Zonder te veel weg te geven word het verhaal heel erg aan elkaar geknoopt door grote wendingen met soms wel erg Hollywood achtige onwaarschijnlijkheden. De schrijver komt bijna uit de pagina's gesprongen omdat je ziet dat hij zichzelf redelijk hoog heeft zitten. Dit soap-esque verhaal is helaas doordrenkt met morbide thema's waar het plot helemaal geen diepgaande bodem bied voor dit soort afschuwelijke gebeurtenissen of de afwikkeling daarvan.

Pogingen tot literaire verdieping a-la :"het gewaad is groen, de kleur van de islam" of meerdere "het ruikt naar mest, dadels, kebab, bloed, benzine, diesel" etcetera, doen mij als liefhebber toch een beetje fronsen als het niet mooi ingelegd is of stomweg overbodig. Hosseini is duidelijk geen woordkunstenaar noch een meester in beeldspraak (sorry een thematische metafoor is niet goed als ik die verklaard moet krijgen in een interview). Het blijft allemaal redelijk oppervlakkig en is eerlijk gezegd redelijk smakeloos.

Aldus, heb ik een traantje gelaten? Ja. Is het een goed verhaal? Absoluut. Maar sommige shockerende evenementen voelen een beetje masochistisch aan binnen de oppervlakkige context en dragen eigenlijk maar weinig bij aan de emotionele draagkracht van het verhaal.