De psychologische dimensie van de dood in kroegpraat-taal: meesterlijk!

In de centrale bibliotheek van Eindhoven vroeg ik aan een van de medewerkers waar zich een bak met afgeschreven boeken bevond. Ik bleek er al langs te zijn gelopen, maar daar ik zo gefixeerd was op de vraag waar die bak zich zou bevinden, was ik me niet bewust genoeg van mijn omgeving om het antwoord zelf te kunnen achterhalen.
Ik bekeek vele kaften, maar bij "Hebben en Zijn" besloot ik de flaptekst eens aandachtig te bestuderen en, na te hebben geconcludeerd dat een psychologische roman me wel zou passen op een druilerige dinsdagmiddag, nam ik de kopie mee naar de balie en kreeg haar voor één euro in bezit.

De enige reden waarom dit achtergrondverhaal belangrijk is, is omdat het boek me dermate beviel dat ik het nodig achtte het verhaal erachter óók in leven te houden.
Zelden heb ik een verhaal gelezen waarin de psychologie achter het leven en de dood op zo'n klare wijze uiteen wordt gezet.
De dimensie van een reflecterend vagevuur, in de vorm van een afkickkliniek van het leven, scheen me uniek en bovenal erg intrigerend.
"Hebben en Zijn" is, paradoxaal genoeg, een ode aan het leven. Hoe zeer er ook door de Counselor wordt gesuggereerd dat het leven een verslaving is, dat de dood de normale toestand van de mens dient te zijn en dat het verlangen naar het leven, op basis van de terugblik op mooie herinneringen, slechts vluchtgedrag is, maakt het de levenslustige Malodot niets uit: de zoete krenten in de bittere levenspap zijn té lekker om niet te proeven.
Het leven mag dan wel een verslaving zijn; het is te interessant om niet aan onderhevig te zijn.

In kroegpraat-taal een alternatieve filo-psychologische dimensie aan het hiernamaals toeschrijven is een kunst die Verhulst op weergaloze wijze heeft neergepend.
Vijf sterren.