Nederlands-pretentieus taalgebruik neemt je als een luisterboek door het verhaal van Anna Witsen

Het feit dat ik het verhaal van Anna Witsen niet kende was me in dit boek zowel een voordeel als een nadeel.
Laat me het kort toelichten: het was me voordelig dat elk nieuw hoofdstuk me ook daadwerkelijk iets leerde over het karakter, de familie waarin zij opgroeide en de opkomst van "De Nieuwe Gids" en haar auteurs.
Het nadeel: ik had geen perspectief om dit verhaal in te plaatsen.

Het verhaal greep me echter aan; ik vond het zeer interessant om de karakterontwikkeling te volgen en het einde, waarin ze zelf de weg naar de dood insloeg, kwam me niet onverwacht, maar het was wel een behoorlijke wending in het verhaal, dat enige, maar niet bijzonder veel aandacht schonk aan haar psychische gesteldheid.

Toch zijn er zeer zeker hoogtepunten in deze roman, waarvan ik de schrijfstijl het prominentste vind.
Simpel gezegd: ik houd ervan.
Ik geniet van archaïsch taalgebruik, van accenten die de stemgeluiden dichterbij de lezer brengen en van woorden die me dwongen even een naslagwerk erbij te pakken, om ze vervolgens niet meer te vergeten.
Japin schrijft, naar mijn smaak, fijn, en de combinatie van de schrijfstijl, een boeiend historisch verhaal en een inkijkje in de repressieve bourgeoiswereld van de negentiende eeuw waarin het voor een vrouw zeer lastig was serieus genomen te worden met betrekking tot talent, ambitie en, zoals in sommige passages zeer zichtbaar was: haar vrije wil.

"Wat stilte wil" was mijn introductie tot Japin en maakte me terdege benieuwd naar meer.
Hoewel het verhaal vaak aan spanning ontbrak wisten de stijl, het historisch besef en de emotionele inzagen mij tot de laatste pagina te boeien: 3 sterren.