De lijn tussen fantasie en realiteit is zo dun als de stegen van het Genovese labyrint

"La Superba", toepasselijker had de naam van deze roman over de Italiaanse havenstad Genova niet kunnen zijn: een stad die zich presenteert als La Superba, maar zich aan de hoofdpersoon des te vaker toont als “La Decaduta” (De vervallene). Dit contrast tussen de mythische beeldvorming en de harde realiteit zou men in sine al een samenvatting van het boek mogen noemen: in hoeverre mag je de realiteit kleuren met de vruchten van je fantasie?

Op een geraffineerde, harde en ongefilterde manier toont Pfeijffer deze stad.
Een stad die zich toont als het "Napels van Noord-Italië": schitterend, maar compleet in verval.
De Genovese schoonheid dient gevonden te worden in haar armoe en in haar markante inwoners.

Zo rauw en puur als de stad is ook zijn schrijfstijl, die, wanneer het gaat over minderheden en vrouwen behoorlijk aan charme ontbreekt.
Aan de ene kant past het binnen de stijl van de roman, aan de andere kant wordt er soms dermate denigrerend over bepaalde groepen gesproken dat men zich dient af te vragen of het nog binnen het kader van de artistieke vrijheid valt.

Bij elke beschreven anekdote staat de lezer voor een belangrijke taak, die cruciaal is voor het begrip van deze roman: de lezer dient de vraag te beantwoorden of hetgeen hij leest echt is, of een vrucht der fantasie.
Zoals de hoofdpersoon zich deze vraag telkens moest stellen, moet de lezer hetzelfde steegje betreden, waarin achter elke portiek een nieuwe reden klaarligt om het verhaal al dan wel of niet als waar te beschouwen.

Pfeijffer speelt geweldig met dit dilemma, dat we in ons dagelijks leven, zij het in Genova, Utrecht of Timișoara, vele malen vaker dienen te overmeesteren dan ons bewustzijn kan verwerken.

Fantasie laat ons de realiteit indelen naar onderbewuste smaak; die les blijft bij in deze roman en beschouw ik als mooie les in de vele verhalen die Pfeijffer, in de vorm van brieven aan zijn vriend in Nederland, scherp laat doorschemeren.

"La Superba" is niet alleen een absurde stad; de roman is dat ook.
Dikwijls vroeg ik me af: wat ben je nu eigenlijk aan het lezen? Waar gáát dit over?
Toch bleef ik doorlezen, met groot plezier zelfs: "volupta" is er het beste woord voor.
In zijn zeer gedetailleerde sfeerbeschrijvingen, zijn uiteenzetting van alle straten en stegen en zijn kunde om de lezer het gevoel te geven met de vingertoppen door elke scheur van de barokke gebouwen te schrapen, weet Pfeijffer de stad in beeld, reuk, smaak en gehoor aan de lezer te tonen.
Deze beeldende stijl trok mij zeer en was ook de reden waarom ik vier sterren, in plaats van drie, aan dit boek verleende.

"La Superba" is een boek voor eenieder die altijd nét wat aandachtiger luistert wanneer Italië aan bod komt in een gesprek; voor iemand die de realiteit graag laat versmelten met diens fantasie, in de hoop elke tint te zien van de hoofdkleur die de dag hem geeft.