Een gemaskeerd pleidooi voor overspel

Van Loon heeft met “De Passievrucht” een erg dynamisch verhaal geschreven in vlotte taal en snijdt hierbij een aantal interessante thema’s aan.
Het is een boek dat makkelijk wegleest, maar een verhaal bevat dat je net zo goed niet had kunnen lezen.

Wanneer de hoofdpersoon, Armin, erachter komt dat hij impotent is en dus niet de vader van zijn zoon Bo is gaat hij op klopjacht naar de daadwerkelijke vader.
In de beginfase van het verhaal lijkt de centrale thematiek vooral de onvoorwaardelijke liefde tussen ouder en kind, maar het verhaal blijkt al snel een absoluut pleidooi voor overspel, dat af en toe bekrachtigd wordt met socio-biologische theorieën.
De wraakgevoelens van Armin eindigen bij het vinden van de waarheid: zijn vader blijkt de vader van zijn zoon.

Ik las het graag, want de vraag over wie de echte vader was boeide me, maar alle seks, beschrijvingen en verantwoording voor overspel en de wat onnatuurlijke verhoudingen tussen de personages maakten dit een boek dat ik niet veel meer dan 2 sterren kan geven.