Wat een boek! Dit boek leest als een trein!

Het is een rustig, aangenaam, vlot en op het einde toch wat emotioneel verhaal waarvan ik op het eerste moment dat het uit was, het toch wel jammer vond, dat het al gedaan was. Ik wou meer! Zo veel meer! Maar na een minuutje alles in te laten zinken snapte ik wel dat bij dit boek de reis belangrijker is dan de eindbestemming.
.
Ben ziet zijn leven en alles als een film. Dit is ook een reden waarom dit boek zo vlot leest. Het is geschreven in korte scènes.
Hij is 18, studeert rechten en heeft een job bij de bioscoop. Het leuke aan dit boek is dat het een kant toont van studeren dat vaak niet getoond wordt. De kant van eenzaamheid, moeite hebben met studies en hier een uitweg uit zoeken. Voor Ben is dat op een avond weerwoord bieden tegen twee vandalen.
En hier is waar het verhaal start.
Ben wordt wakker in het ziekenhuis en leert nieuwe mensen kennen als hij teruggaat naar zijn normale leven.
De persoon die de politie belde, Ben's nieuwe buurman en Ben's zusje proberen hem wat uit zijn schelp te laten komen. En langzamerhand zien we zijn groei.