Lezersrecensie
Over liefde en loyaliteit
Douglas Stuart beschrijft in zijn autobiografische debuut ‘Shuggie Bain’ (2020) de zeer arme onderkant van de samenleving in Glasgow, eind jaren negentig. Hier leeft Shuggie Bain, het jongetje dat zo dapper vecht voor z’n bestaan.
Dat leven wordt bepaald door z’n alcoholische moeder Agnes. Z’n pa kijkt niet naar hem om. Op school wordt hij gepest en voor homo uitgescholden. Shuggie voelt zich verantwoordelijk voor het welzijn van z’n moeder, die niet in staat is te stoppen met drinken. De troosteloosheid van hun bestaan grijpt je bij tijd en wijle naar de keel.
Het boek, dat 444 bladzijden bevat, is opgebouwd als raamvertelling: deel 1 en 5 spelen zich af in 1992 in de South Side van Glasgow. Daartussen beschrijft de auteur de jaren 1981, 1982 en 1989, de periode van Thatcher en de grote werkloosheid tot aan de val van de muur in Berlijn. Ontslagen vallen bij de ijzerfabriek, de scheepswerven, de mijnen. Wat rest in het landschap zijn de geraamtes van leegstaande bedrijven als Clyde Shipworks en Springburn Railworks.
Als ze verhuizen naar Pithead is de troosteloosheid compleet. De vrouwen uit de nieuwe buurt, rokend, gekleed in joggingbroeken, dusters, pantoffels en met ongekamde haren verwelkomen hen kritisch. De mannen sjokken in kompels van de kroeg naar huis, zoals ze vroeger deden toen ze nog in de mijn werkten. Het huis is tochtig, klein en vervallen. Shug, die regelmatig vreemd gaat, kondigt aan dat hij genoeg heeft van z’n vrouw Agnes vanwege haar gezuip. Af en toe komt hij nog naar haar toe om z’n gerief te halen.
Als Agnes er met hulp van de AA toch in slaagt enige tijd van de drank af te blijven, zijn Shuggie en Leek trots op haar (Cath is inmiddels vertrokken naar Zuid-Afrika) en lijkt hun leven een positieve wending te krijgen.
De auteur neemt geen blad voor z’n mond. In heel veel dialogen, met af en toe reflectie hanteert hij grof taalgebruik. Daarin, en in maatschappelijke context doet het boek denken aan ‘A Star Called Henry’ van Roddy Doyle. Een spannend, vaak somber boek, waarin toch uiteindelijk het optimistische karakter van Shuggie hoopvol stemt.
Dat leven wordt bepaald door z’n alcoholische moeder Agnes. Z’n pa kijkt niet naar hem om. Op school wordt hij gepest en voor homo uitgescholden. Shuggie voelt zich verantwoordelijk voor het welzijn van z’n moeder, die niet in staat is te stoppen met drinken. De troosteloosheid van hun bestaan grijpt je bij tijd en wijle naar de keel.
Het boek, dat 444 bladzijden bevat, is opgebouwd als raamvertelling: deel 1 en 5 spelen zich af in 1992 in de South Side van Glasgow. Daartussen beschrijft de auteur de jaren 1981, 1982 en 1989, de periode van Thatcher en de grote werkloosheid tot aan de val van de muur in Berlijn. Ontslagen vallen bij de ijzerfabriek, de scheepswerven, de mijnen. Wat rest in het landschap zijn de geraamtes van leegstaande bedrijven als Clyde Shipworks en Springburn Railworks.
Als ze verhuizen naar Pithead is de troosteloosheid compleet. De vrouwen uit de nieuwe buurt, rokend, gekleed in joggingbroeken, dusters, pantoffels en met ongekamde haren verwelkomen hen kritisch. De mannen sjokken in kompels van de kroeg naar huis, zoals ze vroeger deden toen ze nog in de mijn werkten. Het huis is tochtig, klein en vervallen. Shug, die regelmatig vreemd gaat, kondigt aan dat hij genoeg heeft van z’n vrouw Agnes vanwege haar gezuip. Af en toe komt hij nog naar haar toe om z’n gerief te halen.
Als Agnes er met hulp van de AA toch in slaagt enige tijd van de drank af te blijven, zijn Shuggie en Leek trots op haar (Cath is inmiddels vertrokken naar Zuid-Afrika) en lijkt hun leven een positieve wending te krijgen.
De auteur neemt geen blad voor z’n mond. In heel veel dialogen, met af en toe reflectie hanteert hij grof taalgebruik. Daarin, en in maatschappelijke context doet het boek denken aan ‘A Star Called Henry’ van Roddy Doyle. Een spannend, vaak somber boek, waarin toch uiteindelijk het optimistische karakter van Shuggie hoopvol stemt.
1
Reageer op deze recensie
