Reour Calypso

Door de sublieme stijl en grote beheersing van de kunst van het wegklaten creeërt van Eijgelshoven een taal die ruimte aan de lezer laat om zijn eigen psychologische drama te componeren. Daarmee onderbouwt Eijgelshoven de stelling van James Joyce dat het niet de schrijver is die het boek schrijft maar de lezer,
Het verhaal speelt op een zonnig Eiland, Goso, waar een jonge vrouw, Suzy, terugkeert om geconfronteerd te worden met de vergankelijkheid van het leven in de figuur van haar haar stervende vader en goede vriendin. Suzy geeft haar herinneringenrestospectiefeen kijkje in haar leven.
De ruimtelijkheid van het eiland en het lven is voelbaar, tegelijkertijd ook het benauwende in materIele en existentiel zin. Aan de orde komt o.a. de grot van Calypso waar haar verdwenen moeder zich doorpsychisch lijden heeft terug getrokken..
Het verhaal eindigt met debelofte dat er ondanks alle vergane glorie, ellende en dood er altijd toch ook een lichtpuntje van leven en liefde is, je hoeft er alleen voor te kiezen of beter gezegd het als lezer te zien, Suzy die haar kind verloren heeft en aan het eind van het verhaal op de begrafenis van haar goede vriending is maakt , door het op aftand te wuiven naar het kind van de overleden vrouw de lezer vele opties en openingen om dat gebaar in te vullen: ik zie zelf daarin een ode aan het leven en de liefde: De wederkerigheid van de liefde op en topp: Suzy vindt een kind terug dat op zijn beurt een moeder vindt.
Knap vind ik ook het feit dat Eijgelshoiven een man zijnde op overtuigende wijze in het lichamm en belevingswereld van een vrouw kruipt.
Petje af voor Eijgelshovens debuut ....ik kijk vol verwachting uit naar het volgende boek!!!