650 blz lang een verhaal op dreef houden en de lezer blijven boeien is niet eenvoudig. Bij het begin van de lectuur had ik nochtans vraagtekens bij de relevantie van drie blz. achtergrond over de melkboer die het lijk ontdekt. Gelukkig was dat het enige nutteloze intermezzo, maar het toont wel aan hoe snel men zich in zijn drang naar detail aan het opdissen van nutteloze informatie kan bezondigen.

E. George slaagt er dus wonderwel in het verhaal in zijn lengte boeiend te houden. Misschien dat de afhandeling in de laatste 50 blz iets korter had gemogen. Als je na 600 blz. weet wie de dader is, dan heb je als lezer niet echt meer de behoefte om nog eens 50 blz losse eindjes aan elkaar knopen. De Linley-sage boeit mij enkel in combinatie met de crime, maar het extra hoofdstuk Linley-Helen na de ontknoping hoefde voor mij niet. Die hards zullen dit een ‘prachtig einde’ vinden, voor mij is dit het verschil tussen 5 en 4 sterren.

Dat neemt niet weg dat George een schitterende prestatie neerzet. Zoals altijd ontbreekt het ook nu niet aan verdachten en kan je als lezer mee puzzelen met de politie. De extra dimensie zit hem bij George echter in de uitwerking van de karakters. Deze keer laat ze een ik-persoon naast de gewone beschrijving van de feiten evolueren naar de ontknoping. De dosering en de synchronisatie zijn bijna perfect (op de afwerking van de laatste 50 blz na) en blijven het verhaal voortduwen. Nergens wordt het saai, nergens stokt het. Elk nieuw element heeft zijn belang en voegt iets toe. Ook het privé-leven van Linley en Havers wordt niet vergeten. Dat zorgt weer voor mooie, licht romantische, soms tragikomische situaties als verluchting van het misdaadverhaal. Ze weet op treffende wijze aan te tonen dat de politie ook mensen van vlees en bloed zijn. Haar gedetailleerde beschrijvingen van zowel mens als omgeving maken dat je dit boek ook heel gemakkelijk voor de geest kan halen.