Lezersrecensie
Het boek is voor mij rustig gestart, goed opgewarmd en fantastisch geëindigd.
Niet alle boeken die je leest kunnen fantastisch zijn of fantastisch beginnen. Sommige boeken daar groei je in. De kleuren van het donker is zo’n boek waar ik in moest groeien. De eerst paar hoofdstukken had ik echt het idee waar gaat dit over. Vooral de eerste twintig bladzijdes. Ik had even geen idee, geen beeld in mijn hoofd en dat is best lastig.
De pagina’s die volgde kwam ik steeds meer in het verhaal. Over de eerste 150 bladzijdes deed ik ongeveer 10 dagen. Vanaf ongeveer 150 bladzijdes zat ik op een hele andere manier in het verhaal. Het was een stijl waar ik aan moest wennen. Maar verder kon ik niet echt mijn vinger er op leggen waarom het zo lang duurde om er echt in te komen.
Vanaf ongeveer 150 bladzijdes zat ik dus op een hele andere manier in het verhaal en las ik steeds meer en meer bladzijdes achter elkaar weg. Hier en daar vond ik de tekst zelfs poëtisch worden. De zinnen voelden poëtisch aan, ze waren gewoon prachtig. De personages worden sterk neergezet en goed omschreven. Er zijn maar weinig randfiguren. Echt iedereen die een rol speelt in het verhaal wordt heel goed neergezet en krijg ik een gevoel bij. Tijdens het verhaal leren we ze stuk voor stuk beter kennen. Ik ontdek van iedereen steeds meer kanten. Heftige kanten en gebeurtenissen vinden in het boek ook plaats. Zo wordt er onder andere abortus, drankmisbruik en mishandeling besproken. Chris Whitaker verweeft hoop, vriendschap en doorzettingsvermogen in zijn verhaal, in de personages lees je deze drie eigenschappen terug.
Het boek is voor mij rustig gestart, goed opgewarmd en fantastisch geëindigd. Ik had niet verwacht toen ik de eerste hoofdstukken las dat het boek me dit zou brengen en hoe het verhaal zich zou ontwikkelen. Het boek heeft me gebracht dat ik ging meezoeken naar hints, ik wilde de waarheid weten, het afsluiten voor iedereen in het verhaal die het moest afsluiten. Ga je het boek lezen neem dan alles goed in je op en die eerste hoofdstukken die heb je echt nodig!
De pagina’s die volgde kwam ik steeds meer in het verhaal. Over de eerste 150 bladzijdes deed ik ongeveer 10 dagen. Vanaf ongeveer 150 bladzijdes zat ik op een hele andere manier in het verhaal. Het was een stijl waar ik aan moest wennen. Maar verder kon ik niet echt mijn vinger er op leggen waarom het zo lang duurde om er echt in te komen.
Vanaf ongeveer 150 bladzijdes zat ik dus op een hele andere manier in het verhaal en las ik steeds meer en meer bladzijdes achter elkaar weg. Hier en daar vond ik de tekst zelfs poëtisch worden. De zinnen voelden poëtisch aan, ze waren gewoon prachtig. De personages worden sterk neergezet en goed omschreven. Er zijn maar weinig randfiguren. Echt iedereen die een rol speelt in het verhaal wordt heel goed neergezet en krijg ik een gevoel bij. Tijdens het verhaal leren we ze stuk voor stuk beter kennen. Ik ontdek van iedereen steeds meer kanten. Heftige kanten en gebeurtenissen vinden in het boek ook plaats. Zo wordt er onder andere abortus, drankmisbruik en mishandeling besproken. Chris Whitaker verweeft hoop, vriendschap en doorzettingsvermogen in zijn verhaal, in de personages lees je deze drie eigenschappen terug.
Het boek is voor mij rustig gestart, goed opgewarmd en fantastisch geëindigd. Ik had niet verwacht toen ik de eerste hoofdstukken las dat het boek me dit zou brengen en hoe het verhaal zich zou ontwikkelen. Het boek heeft me gebracht dat ik ging meezoeken naar hints, ik wilde de waarheid weten, het afsluiten voor iedereen in het verhaal die het moest afsluiten. Ga je het boek lezen neem dan alles goed in je op en die eerste hoofdstukken die heb je echt nodig!
2
Reageer op deze recensie
