De dode van Domburg speelt zich af in Zeeland en Noord-Brabant. Hoofdpersonage is ene Laurien Minnaar, rechercheur bij de politie Zeeland.

Het verhaalt begint wanneer er een lijk aanspoelt op het strand van Domburg. De overledene is een Engelse oud-piloot, die in de tweede wereldoorlog met zijn bommenwerper neergehaald werd boven Zeeland en die daar de rest van zijn leven is blijven wonen.
John Campbell – neen, niet van de soep - had enkele souvenirwinkels in Middelburg en omstreken en was bekend als een rechtdoorzee man van de oude stempel.
Volgens de patholoog gaat het om een ongeval, of mogelijk om zelfmoord. Laurien Minnaar ‘voelt’ dat het om moord gaat, hoewel daar helemaal geen redenen toe zijn. Zij blijft zeuren en vals spelen (het hele boek door), haalt er zo maar op eigen initiatief een tweede patholoog bij, die aan de hand van de foto’s (het lijk is ondertussen al gecremeerd) besluit dat het hier inderdaad om moord gaat.
De chef van Minnaar, commissaris Emma, is een veertigplusser, die eerder door haar uiterlijk dan door competentie promotie gekregen heeft. Zij werkt Minnaar het hele verhaal door tegen. Ook volgens de commissaris gaat het hier om zelfmoord.
Wanneer ook de zoon van de oude Campbell dood wordt teruggevonden, mag Minnaar dan toch beide zaken onderzoeken. De patholoog stelt ditmaal vast dat het om moord gaat, dus vindt Minnaar dit keer dat het zelfmoord is.
Enkele dagen later is er weer een lijk, een jonge punker, die blijkbaar een akkefietje met de ouwe Campbell heeft gehad.

Verdict:

Het recept is heel eenvoudig:
1°) Neem een van de vele Baantjer boeken, vervang De Cock door een vrouwelijke rechercheur van middelbare leeftijd, verplaats alles naar het rustige Zeeland, et voilà, een nieuwe ster is geboren.
2°) Verzin een gezinnetje, samengesteld uit één echtgenoot, een ex-politieagent (kan altijd handig zijn); twee zonen, waarvan er ééntje met drugs moet experimenteren; één mentaal gehandicapte zus die tijdelijk moet inwonen na het overlijden van de moeder en vul een kwart van je roman door hierover te zeuren.
3°) Portretteer de commissaris zo grotesk en incompetent mogelijk (als het bij Baantjer werkt, moet het hier ook kunnen), laat diezelfde commissaris het hele verhaal door zeuren over de achterstand in het papierwerk (idem) en laat vooral je hoofdpersonage een aantal onwettige dingen doen, waardoor er bij een eventuele rechtszaak onvermijdelijk vrijspraak zou volgen in het echte leven. (nog maar eens idem)
4°) Overgiet het slappe verhaal met een mengsel van persoonlijke problemen, mislukte oneliners, afgezaagde stereotypes en absoluut non-professionalisme en gebruik een zinsbouw die de gemiddelde Story-lezer goed begrijpen kan.

Vicky Hartman (een ‘internationaal klinkende auteursnaam’) bewijst met dit prulletje dat alle middelen goed zijn om haar doel (roem en centen) te bereiken.

Wat me nog het meeste stoort aan heel het boek, is dat éne zinnetje op de achterflap: dat de schrijfster al volop bezig is aan haar volgende roman in de serie Minnaar.
Dit verhaaltje is écht ondermaats en is bovendien zéér zwak geschreven, er zijn meer storende elementen dan in een Zoek-Waldo plaatje en nergens, maar dan ook nérgens wordt het spannend.

Wie graag Baantjer leest zal misschien dit soort onzin slikken, het is er tenslotte een flauw afkooksel van, maar wie de betere misdaadauteur gewoon is kan met dit prulletje alleen maar bedrogen uitkomen.