'Geef maar terug in april,' sprak een vriend van me. De nonchalance in de beweging waarop hij me het boek aanreikte, impliceerde dat hij nou niet bepaald het kroonjuweel uit zijn boekenkast te leen gaf. Dit gebeurde enkele weken nadat De zesde mei de Gouden strop had gewonnen. Aangezien de volgende dag mijn vliegtuig drie uur vertraging had, het broodje paling evenveel kostte als het dagloon van Volkert in de bajes en ik zo mijn bedenkingen over het winnende boek had, was ik er helemaal klaar voor. Het plastiek mes in mijn hand voelde aan als solide staal waarmee ik figuurlijk eens stevig aan het fileren zou gaan. Stakker die ik was, weet ik nu.

Over het verhaal is reeds voldoende geschreven. Er zijn echter een paar dingen die mij opvielen. Op zich is dit opmerkelijk, aangezien ik mezelf onder de noemer 'groot publiek' reken, en vandaar makkelijk over 'technische zaken' heen lees. Bewust of onbewust. In De zesde mei is Tomas Ross behoorlijk door zijn redacteur in de steek gelaten. Vooral de afwerking van de alinea's is schrijnend. Werk van een derdejaars MAVO scholier, die meest van tijd in de blouse van de telefoniste zat te gluren en tussendoor wat met woorden klooide. Op zich een legitieme reden, nu ik er zo over nadenk.

In de setting van het verhaal speculeert Ross teveel op de voorkennis van het publiek. Iedereen heeft namelijk het verhaal nog in zijn of haar hoofd. Heeft daar ook een eigen eind bij. Hierbij, ik citeer een voorganger,'gaat Ross kort door de bocht'. Leest iemand zonder voorkennis dit boek, die kans is klein, dan zijn het aantal vragen die opborrelen ontelbaar. Negatief? Oh, nee. Tomas Ross is in mijn ogen een geweldenaar. Hij weet exact de juiste, luchtige schrijfstijl te vinden. Het boek leest als een trein. En da's knap, aangezien het boerenkool gehalte hoog is vanwege de milieu activisten die logischerwijze een stevige rol in het geheel vervullen. Een topper, deze man.

Ik heb sterk het gevoel dat dit boek uit commerciële overwegingen geschreven is. Een opdracht? waar de heer Ross mijns inziens beter van af had kunnen zien, aangezien het, wederom in mijn ogen, naar lijkenpikkerij neigt. Dit doet echter niets af aan de kwaliteiten van Tomas Ross. Op deze manier, zonder hulp van een uitgever die de marketingkant prefereerde boven de technische afwerking, zo'n boek afleveren, daar neem ik zwaar mijn pet voor af. Ik geef dit boek drie sterren, en ze zijn exclusief voor de schrijver Tomas Ross. Hulde.