Een stevig steenmannetje

(Deze bespreking verscheen eerder in Fantastische Vertellingen)

De eerste reactie bij sommigen zal zijn dat Echo van Thomas Olde Heuvelt niet in Fantastische Vertellingen besproken hoeft te worden. Thomas Olde Heuvelt hoort inmiddels tot een ander echelon en zijn boeken krijgen via allerlei kanalen volop aandacht. Hij heeft het niet nodig dat er hier ook nog eens dure en altijd te schaarse pagina’s aan worden besteed, die kunnen we beter voor andere publicaties gebruiken.
Dat is waar.
Maar het is ook waar dat juist het werk van Thomas Olde Heuvelt hier genoemd moet worden. Thomas is immers één van ons. Hij begon gewoon met het insturen van verhalen naar de Harland Award-verhalenwedstrijd, zette zich bij allerlei conventie-achtige happenings in, bijvoorbeeld door het geven van workshops en lezingen. Hij zat een aantal keer in de jury van de verhalenwedstrijd en geloof me, dat kost een heleboel tijd, zonder dat je er ook maar één cent voor krijgt. Voordat hij in 2007 door Jacques Post werd ‘opgepikt’ voor Luitigh-Sijthoff publiceerde hij twee romans bij een kleine uitgeverij, ik vermoed in eigen beheer: De onvoorziene (2002) en Phantasamnesia (2004). En, last but not least, toen de Stichting Fantastische Vertellingen de Ganymedes-reeks opnieuw tot leven bracht, stelde ook Thomas een verhaal tot onze beschikking, “De Inktlezers van Doi Saket” (Ganymedes 13), dat daarmee voor het eerst in het Nederlands verscheen. Dus ja, Thomas is een van ons.

Toen ik Echo gelezen had, schreef ik hem:
“Je hebt met deze roman een stevig steenmannetje neergezet. Ik ben nooit dichter bij het bergbeklimmen geweest dan in het voorbijgaan dag zeggen tegen Ronald Naar. [] het bergbeklimmen is dus ver van mij vandaan gebleven. Bovendien heb ik hoogtevrees. Toch heeft Echo mij een blik gegeven op de ijle wereld van het hooggebergte. Of in ieder geval een vermoeden daarvan. Maar daar gaat het natuurlijk niet over. Het gaat over passie, gedrevenheid; over de grens van het ik, voor jezelf en voor je geliefden. Het gaat over sterfelijkheid, over vergankelijkheid, over mode. En daarbij ben je van jezelf uit gegaan, want Sam groeide uit tot David en Nick is ik, ofwel jij. En je hebt weer het avontuur in de taal gezocht, de poëzie van het bestaan. Het is dus een echte Olde Heuvelt. Een mengeling van Harten Sara en Hex.
Ik hoop dat de verkoop naar verwachting is, de vertalingen worden/zijn afgerond, en dat het een groot succes is/wordt. Bij dat vertalen vraag ik me wel af hoe de vertaler naar het Engels het prachtige en zo echt klinkende Nederlands met veel Engels [] gaat vertalen. In een Engels met veel Engels? En nu ik dit opschrijf weet ik ook waar je volgende roman gelokaliseerd moet zijn: in het hart van Australië!”
Thomas vertelde in zijn reactie:
“Het gaat goed met Echo! Rechten zijn in prachtige deals verkocht naar de VS, UK en Duitsland (andere landen volgen nu) en de vertaling is onderweg. Inderdaad, met de nodige uitdagingen. Sam’s voice is onmogelijk letterlijk te vertalen. Daarom hebben we gekozen voor een vertaler die hem een unieke, colloquial, jonge Amerikaanse stem kan geven. Wordt echt heel gaaf.”

Dus ja, ik denk dat de publicaties van Thomas ook in Fantastische Vertellingen genoemd moeten worden. Ik hoop dat het de schrijvers onder ons stimuleert om hetzelfde te doen als Thomas deed, en dat we over een paar jaar van internationaal succesvolle schrijvers kunnen zeggen: ja, die publiceerde ook nog in Fantastische Vertellingen / Ganymedes.