Inkijkje in het leven en het huwelijk van twee intellectuelen.

Het boek Beladen Huis van Christien Brinkgreve over haar huwelijk met A Heerma van Voss zou je kunnen typeren als een inkijkje in het leven van twee mensen, die tot de “happy few” gerekend zouden kunnen worden, alleen zijn ze steeds minder happy, vooral met elkaar. Tegenwoordig bestaat er een tendens om mensen, die tot de elite behoren te minachten of er jaloers op te zijn. Ik zou zeggen: lees vooral dit boek, want dan kom je erachter, dat het leven voor de hogeropgeleide medemens met geld op de bank en meerdere huizen in bezit en aanzien in het maatschappelijk leven beslist (ook) niet over rozen gaat. Ansi zouden ze in Italië zeggen, oftewel integendeel: wat een getob en geanalyseer van hier tot Tokyo. Dat is tevens hetgeen ik een beetje tegen dit boek heb (terwijl ik zelf ook hoogopgeleid ben, maar dan zonder aanzien en geld ;-), ik vind eerlijk gezegd, dat Christien om het eens wat popie Jopie uit te drukken “een beetje te veel in haar hoofd zit”, ik zou haar zenmeditatie of wild dansen aanraden. Dat had ze natuurlijk beter voordien kunnen doen, toen de heer A nog leefde, dan hadden ze er wellicht nog wat van kunnen maken samen. Ja, die A komt inderdaad over als een onmogelijke man, een dreinend klein kind eigenlijk, tegen wie ze gewoon eens had moeten zeggen: grown up, baby. Maar dat dat moeilijk is kan ik me ook wel weer voorstellen. Die Heerma van Voss lijkt me echt zo’n man, die continu een publiek nodig heeft/had en dat publiek is zij een hele tijd geweest zo te lezen, veel om zijn grapjes lachen en luisteren naar zijn interessante verhalen enzo. Maar daar ben je na een paar jaar wel klaar mee, zeker als het eenrichtingsverkeer is. Ze had mijns inziens bijvoorbeeld nooit haar eigen afspraak moeten afzeggen de eerste keer, dat ze met hem ergens heen ging. Daar ging het eigenlijk al fout, want dat gaf hem het idee, dat zij hem volledig toegewijd zou zijn en haar eigen leven er voor haar minder toe deed. Maar wie weet hadden ze dan wel helemaal geen relatie gekregen. En dat was toch wel jammer geweest, want dan hadden we niet zo’n toch wel goed en goudeerlijk boek van mevrouw Brinkgreve kunnen lezen, dat de meesten van ons toch wel in één adem binnen een dag of twee, drie, vier zullen verslinden, want ze heeft een vlotte schrijfstijl.