Verlies, pijn en hoop raakt je tot in je kleine teen

Na “Al het blauw van de hemel” krijgen we nu ook een tweede boek van Mélissa Da Costa dat vertaald is nl. “De dagen die komen”. Een heel mooi verhaal over verlies en hoop, hoe je ermee omgaat en wat de natuur te bieden heeft in dit proces.

We leren Amande kennen. Amande verlaat Lyon om in een klein huisje in de Auvergne, volledig afgelegen, zich terug te trekken na het immense verlies van haar echtgenoot en haar baby op een zwangerschap van zeven maanden. Ze wil niets maken hebben met de buitenwereld en sluit zich volledig af. Een deken, slaappillen of continu bezig blijven en donkerte is haar manier om om te gaan met haar immense verdriet. Gelukkig heeft Amande wel mensen rond haar die op het juiste moment er zijn voor haar. Tot Amande toevallig de hopen kalenders van de vorige eigenares vindt met vele tips hoe ze haar groenten kweekte en de daarbij horende recepten. Amanda geeft de moestuin een tweede leven en heeft terug een doel voor ogen. Langzaam aan kruipt ze uit haar dal van verdriet en pijn. De natuur geeft haar de kracht om beetje bij beetje verder te gaan met haar leven.

Mélissa is een krak in het schrijven van boeken vol emotie. De eenzaamheid die een mens ervaart na een tegenslag maar ook de hoop en de moed hebben om uit een put te kruipen worden zo mooi beschreven dat je het tot in je kleine teen meevoelt. We krijgen hier de boodschap mee dat er altijd een uitweg is eender hoe. Mélissa benadrukt in dit boek enorm de helende kracht van de natuur, de belangrijkheid van rituelen, wat deze ook mogen zijn.
Een boek dat je niet aan de kant kunt leggen daar je verstrikt zit in de emoties van het verhaal.

Een aanrader !