Zorgcowboys worden ze genoemd.

Pa en Ma Geurts hadden zes kinderen. Vier dochters Lienke, Joanna, Anjet en Katja en twee zoons Chris en Gerben. Gerben moesten zij op jonge leeftijd missen. Hij pleegde zelfmoord. De familie Geurts betrof een “normaal’ gezin waarbinnen niet of nauwelijks werd geruzied. Maar daar kwam verandering in toen pa en ma ouder werden en er bij hen kwaaltjes ontstonden. Hoewel? Ma had al een tijd last van pijnlijke reuma. Ma wilde niet naar een verpleeghuis. Daar had een van de jongste kinderen Katja wat op gevonden door “gewoon” bij pa en ma in te trekken. Hoewel ma daar niet blij mee was, dramde Katja haar zin gewoon door. Ook Anjet bleef vaker bij pa en ma dan de bedoeling was. Zo begonnen zij het gezin Geurts, wat er nog van over was, te terroriseren. Pa en ma hadden niets meer te vertellen. Dat werd nog erger toen Katja de hulp van een thuiszorginstelling inschakelde en twee medewerkers van die instelling bij hen over de vloer kwamen. Al gauw leek het erop dat de jongste kinderen als het ware met de thuiszorginstelling een verbond sloten dat er toe moest leiden dat de oudste kinderen de toegang tot pa en ma werd ontzegd. En zo geschiedde.

De oudste kinderen Chris en Lienke spanden zich in om hun ouders te kunnen bezoeken. Echter, op aanbellen werd niet gereageerd. De telefoon werd niet opgenomen en op e-mails werd ook niet gereageerd. Chris schrok toen hij het bericht kreeg dat ma overleden was. Zelfs afscheid nemen was de oudste kinderen niet gegund. Zelfs nadat pa overbleef bleef de deur voor Chris en Lienke en hun partners potdicht. Het venijn zat mede in een door de zorginstelling opgesteld document waaruit bleek dat het in het belang van pa zijn gezondheid beter was om geen spanning op te wekken. En dat zou volgens de thuiszorginstelling kunnen gebeuren wanneer de oudste kinderen op bezoek kwamen. Voor Chris en Lienke zat er niets anders op dan een bezoek via de rechter af te dwingen. Vele juridische procedures volgden.

Hoewel het leek dat de rechter de kant van Chris en Lienke koos liep het toch anders. In zijn vonnis sprak de rechter uit dat de toegang tot de vader van Chris en Lienke niet ontzegd mocht worden. Maar de uitspraak van de rechter lapten de jongste dochters en de thuiszorginstelling aan hun laars en lieten Chris en Lienke gewoon voor de deur staan.

DOODDOENER, HET ZAL JE PA MAAR WEZEN, werd geschreven door JANNY DE HEER en in 2022 uitgegeven door uitgeverij In de Knipscheer te Haarlem. Het betreft een goed in detail geschreven document. Uniek in zijn soort. Over een tenenkrommende juridische strijd tegen een halsstarrige thuiszorginstelling met alleen maar verliezers. Je voelt de machteloosheid van Chris en Lienke. Misstanden in de zorgverlening zijn voor mij herkenbaar. Ik beveel het boek aan als een leerboek voor zorgmedewerkers.