Wallander, de perfecte anti-held

Een ook deel acht van de Wallander-reeks is een parel. Misschien wel Mankells beste boek. Maar dat komt ook omdat het karakter van Kurt Wallender bij het openslaan van dit boek al zo vertrouwd is. Net alsof de buurman even op visite komt. Een sympathiek, maar ook moeilijk mens. Een gewoon mens, met alledaagse besognes, angsten en ook dromen. Maar ook een man die als hoofdinspecteur de ene na de andere ingewikkelde zaak voor de kiezen krijgt. In een Zweden dat erg aan het veranderen is en waar Wallander nauwelijks nog grip op heeft. Nu weer, met computercriminaliteit, iets waar de inwoner van Ystad helemaal niks van weet. Toch lukt het hem, uiteraard, de zaak op te lossen. Natuurlijk, dat hoort erbij weten we uit de voorgaande delen die Henning Mankell schreef. Dit vind ik een van zijn beste boeken. Het verhaal is spannend, eigentijds en grijpt je bij de keel. Mankell schrijft nog meer staccato en minimalistisch dan voorheen. Net of hij het verhaal uit handen geeft, het laat lopen. Hij zit Wallander heel dicht op de huid. Met zijn stijl tekent Mankell het Zuid-Zweedse Skane uit, de landschappen vooral de beschrijvingen van het weer. 'Het regende', meer niet. Ondanks dat vaak nare weer, de moeilijke zaak, de mensen die hem niet altijd begrijpen ploetert, zucht en bijt Wallander zich stug in de materie. En brengt de zaak tot een goed einde. De perfecte anti-held.