Applaus voor Lisbeth

Ik was een van de eersten die Mannen die Vrouwen haten lazen, het was net uit. Geen idee wie Stieg Larsson was. Maar nadat ik het boek uit had, mailde ik meteen de uitgever of de andere twee delen ook vertaald zouden worden. En vooral wanneer dan. Het eerste deel vind ik nog altijd het beste. Deel twee is veel te ingewikkeld en bij deel drie wordt het allemaal wel wat onwaarschijnlijk. Mannen die Vrouwen haten is perfect. Een spannend verhaal dat zich afspeelt tegen een fraai, Zweeds winterlandschap. Met onderkoelde stijl leidt Stieg Larsson ons langs de personages die almaar interessanter worden. Met als ultiem personage natuurlijk Lisbeth Salander. Een Pipi Langkous 2.0. Die op haar eigen wijze revanche neemt op de haar toegewezen voogd, een scene die je nooit meer vergeet, zo luguber, zo deerniswekkend maar waarna ik bijna applaudiseerde voor Lisbeth.
Ondertussen ploegt de andere hoofdpersoon Mikael Blomkvist stug door in zijn ondezoek naar de verdwijning van Harriet Vanger. Na vele verwikkelingen en plotwendignen komt een verrassend plot dat maakt dat je de honderden bladzijden maar blijft omslaan.