Magisch, meeslepend en nóg leuker dan Caraval

Ik denk eerlijk gezegd dat ik Once Upon a Broken Heart misschien nog leuker ga vinden dan Caraval! De schrijfstijl was opnieuw super vlot en heel makkelijk te lezen. Ik vloog echt door de hoofdstukken heen. Alles was goed te begrijpen zonder ingewikkeld te worden, en de vertaling was ook echt fijn. Zelfs al is het ondertussen een jaar geleden dat ik Caraval las (en ik herinnerde me, ehm, nog maar heel weinig, oeps), had ik geen enkel probleem om dit verhaal te volgen.

Maar… ik heb Scarlett enorm gemist. Ze blijft één van mijn favoriete personages, dus toen ze opeens in een korte cameo verscheen, heb ik echt even een gilletje geslagen.

Evangeline als hoofdpersonage vond ik ook heel leuk. Ze is lief, hoopvol, soms véél te aardig voor haar eigen bestwil en een tikje naïef, maar dat stoorde me eigenlijk niet. Ze is nog jong en ik kijk ernaar uit om haar ontwikkeling in de volgende boeken mee te maken. Ook LaLa vond ik een erg leuk personage, ik hoop echt dat ze nog vaker terugkomt.

En natuurlijk… Jacks. De man waar iedereen het over heeft als het om deze serie gaat. Ik vond zijn scènes in Caraval al geweldig, dus ik vond het fantastisch dat hij hier een grotere rol kreeg. Hij is charmant, mysterieus, en ik ben belachelijk benieuwd naar zijn hele appelverslaving (serieus, wat is dat toch?).

Qua verhaal vond ik het gewoon superleuk. Niet het meest baanbrekende plot ooit, maar wél heel vermakelijk en goed te volgen. De magische setting en sprookjesachtige sfeer hielden me helemaal geboeid, en die laatste twists aan het einde had ik echt niet zien aankomen. Het enige wat me een beetje irriteerde, was dat Evangeline Jacks uiteindelijk toch weer wantrouwt (na alles?? kom op!). Maar goed, dat maakt me stiekem alleen maar nóg nieuwsgieriger naar hoe het tweede boek gaat verdergaan. Ik kan nu al niet wachten om in het vervolg te duiken.