Lezersrecensie
Pleidooi voor iedereen ter wereld die in nood is
Prophet Song is de vijfde roman van de Ierse schrijver Paul Lynch. Het boek staat in de finale van de Booker Prize. Op de eerste bladzijdes staan de loftuitingen van tien schrijvers.
Lynch werpt zich op als Cassandra en beschrijft de afschrikwekkende nachtmerrie van een hedendaags Ierland dat door een totalitair regime wordt bestuurd. Een inwoner van Dublin probeert onder verstikkende omstandigheden haar kinderen en haar demente vader te beschermen. Naarmate de wereld om haar heen instort, begint ook zijzelf in te storten.
Het is opvallend dat Lynch de fictieve gebeurtenissen in Dublin situeert omdat er talloze plekken zijn waar deze afschrikwekkende omstandigheden de harde werkelijkheid zijn. Hij weet ook weinig toe te voegen aan wat er al bekend is. Als Lynch dichter bij de werkelijkheid was gebleven en het verhaal in Gaza, Marioepel, Aleppo, San'aa, Beijing, Teheran, Khartoum of Santiago had gesitueerd, was het geloofwaardiger en indrukwekkender geweest. De situering in Dublin maakt het verhaal voor westerse lezers wel universeler.
De sterke punten in de roman zijn de spanningsopbouw en Lynch’ beschrijving hoe een moeder langzamerhand alle grip op de werkelijkheid kwijtraakt als gevolg van een totalitaire en instortende staat. Ze probeert wanhopig vast te houden aan wat was maar ziet geleidelijk in dat ze steeds meer moet loslaten en opgeven om te overleven. De onverbiddelijke en meedogenloze totalitaire staat leidt ertoe dat ze niemand meer kan vertrouwen en zelfs tegen haar gezinsleden moet liegen.
De lyrische stijl is over het geheel genomen indrukwekkend maar soms wat te zwaar aangezet en een tikje pretentieus. “Watching the trees in roseate light and wondering what it is they can know, perhaps it is true what they say, how the trees sense the air and speak their terror through the ground, letting other trees know what peril has come, what sounds in the sky like some all-consuming fire chewing wood in its mouth.” “This airless heat and how it gums the sleeping mind and sticks to dream.” “Standing before the horse agleam in the true and deepest colours of night.”
De roman kent een aantal lange zinnen van soms wel twee bladzijden, toch zijn ze prima te lezen. De leesbaarheid heeft wel ingeboet doordat Lynch geen alinea’s of aanhalingstekens gebruikt. Zou Lynch dit met opzet hebben gedaan om de lezer een gevecht te laten aangaan met een boek, net zoals de hoofdpersoon op de proef wordt gesteld?
De roman past in een tijd waarin de onafhankelijkheid van de rechterlijke macht in steeds meer landen onder druk staat. Lynch houdt een pleidooi voor iedereen ter wereld die in nood is. En daar kan niemand tegen zijn.
Lynch werpt zich op als Cassandra en beschrijft de afschrikwekkende nachtmerrie van een hedendaags Ierland dat door een totalitair regime wordt bestuurd. Een inwoner van Dublin probeert onder verstikkende omstandigheden haar kinderen en haar demente vader te beschermen. Naarmate de wereld om haar heen instort, begint ook zijzelf in te storten.
Het is opvallend dat Lynch de fictieve gebeurtenissen in Dublin situeert omdat er talloze plekken zijn waar deze afschrikwekkende omstandigheden de harde werkelijkheid zijn. Hij weet ook weinig toe te voegen aan wat er al bekend is. Als Lynch dichter bij de werkelijkheid was gebleven en het verhaal in Gaza, Marioepel, Aleppo, San'aa, Beijing, Teheran, Khartoum of Santiago had gesitueerd, was het geloofwaardiger en indrukwekkender geweest. De situering in Dublin maakt het verhaal voor westerse lezers wel universeler.
De sterke punten in de roman zijn de spanningsopbouw en Lynch’ beschrijving hoe een moeder langzamerhand alle grip op de werkelijkheid kwijtraakt als gevolg van een totalitaire en instortende staat. Ze probeert wanhopig vast te houden aan wat was maar ziet geleidelijk in dat ze steeds meer moet loslaten en opgeven om te overleven. De onverbiddelijke en meedogenloze totalitaire staat leidt ertoe dat ze niemand meer kan vertrouwen en zelfs tegen haar gezinsleden moet liegen.
De lyrische stijl is over het geheel genomen indrukwekkend maar soms wat te zwaar aangezet en een tikje pretentieus. “Watching the trees in roseate light and wondering what it is they can know, perhaps it is true what they say, how the trees sense the air and speak their terror through the ground, letting other trees know what peril has come, what sounds in the sky like some all-consuming fire chewing wood in its mouth.” “This airless heat and how it gums the sleeping mind and sticks to dream.” “Standing before the horse agleam in the true and deepest colours of night.”
De roman kent een aantal lange zinnen van soms wel twee bladzijden, toch zijn ze prima te lezen. De leesbaarheid heeft wel ingeboet doordat Lynch geen alinea’s of aanhalingstekens gebruikt. Zou Lynch dit met opzet hebben gedaan om de lezer een gevecht te laten aangaan met een boek, net zoals de hoofdpersoon op de proef wordt gesteld?
De roman past in een tijd waarin de onafhankelijkheid van de rechterlijke macht in steeds meer landen onder druk staat. Lynch houdt een pleidooi voor iedereen ter wereld die in nood is. En daar kan niemand tegen zijn.
8
3
Reageer op deze recensie
