Hoe Thomése me dooreenschudt

Aangrijpend, ontroerend, hartverscheurend, geen enkele kwalificatie doet voor mij dit boek eer aan, toch heb ik dat met deze recensie geprobeerd. Ik beschouw het boek meer als literaire non-fictie dan als novelle.

Met Schaduwkind schreef P.F. Thomése een requiem voor zijn overleden dochtertje Isa. De schrijver constateert dat er geen woord bestaat voor een ouder die zijn kind verliest. Hij laat zien dat woorden als verdriet, ontreddering en wanhoop tekortschieten om zijn ervaring van het verlies van zijn dochtertje uit te drukken.

.........."Alle woorden die je aantreft, lijken geleend, niet van toepassing."

Haar overlijden slaat hem alles uit handen, hij moet alles weer opnieuw leren.

.........."Alles wat ik geleerd heb, is op slag ongeldig geworden."

Het boek is dan ook in de kern een zoektocht naar manieren om zijn ervaring in taal uit te drukken.

.........."Ik moet schrijven om haar te horen, los is ze nergens."

In taal weet de schrijver de door Isa nagelaten sporen te onthullen.

.........."Als er nog iets is, dan houdt het zich op in de schaduw."

Daarmee leeft Isa als "schaduwkind" in dit boek voort en weet Thomése me helemaal dooreen te schudden.