De stilte van de witte stad

Tasio Ortiz is een briljante archeoloog die twintig jaar geleden werd veroordeeld voor een reeks moorden in het rustige stadje Vitoria. Als hij op het punt staat om vrijgelaten te worden beginnen de misdaden opnieuw.
In de kathedraal wordt een jong stelletje gevonden, naakt en om het leven gekomen door bijensteken in hun keel. Niet veel later wordt er in het Casa del Cordón, een bekend middeleeuws gebouw in de stad een ander koppel vermoord op dezelfde wijze.
De jonge inspecteur Unai López de Ayala probeert uit alle macht uit te zoeken wie erachter zit, maar een recente tragedie uit zijn eigen leven belemmert hem behoorlijk om de zaak te behandelen als alle andere zaken die hij gehad heeft. Zijn werkmethoden vallen niet goed bij zijn baas en de tijd begint te dringen.

Als lezer wordt je meteen meegezogen in het leven in het Spaanse dorpje Vitoria. De beschrijvingen van de omgeving zijn levendig en je waant je tussen de bewoners. Het boek is geschreven in de ik vorm en wordt beleefd vanuit de jonge rechercheur die op het onderzoek gezet wordt. Daardoor leer je alles om hem heen goed kennen, zowel de omgeving als hij zelf maar ook zijn collega's.
Het verhaal lijkt in de eerste instantie al opgelost omdat al snel duidelijk wordt achter wie ze aan zitten.

Niets is minder waar. Op bijzondere wijze en in een laag tempo, wordt de spanning opgevoerd. Dit past uitstekend in de sfeer van het boek. Het is er zomers warm, dus het leven daar kabbelt duidelijk voort ondanks de spanning die er onstaan is door het vinden van de lichamen. Doordat je als lezer in het hoofd zit van de hoofdpersonage merk je dat het een heel gevoelige man is, die veel te verwerken heeft gekregen in zijn leven en dat het de moordzaak moeilijk maakt om op te lossen.
Dat maakt dit tot een uitzonderlijk mooi verhaal met een stuk geschiedenis uit het Spaanse dorp en zijn bewoners. Het is het eerste deel van een trilogie en maakt ontzettend nieuwsgierig naar het volgende deel.