Een weg zoeken in een levensverhaal

De woorden willen niet vanzelf in de post bij dit boek verschijnen. Voor mij een verhaal waar ik voor moest gaan zitten. Je weet dat je door wil lezen als je De afwezigen hebt gelezen, een Kézér is goed lezen in de zin van goed verhaal.
Een verhaal over verlies en rouw. Een verhaal uit het leven gegrepen. Een gezin dat een ouder mist. De overgebleven leden die afzonderlijk een manier moeten trachten te vinden om te overleven, te verwerken, letterlijk een weg vinden om het leven weer op te pakken. Een man en drie kinderen van verschillende leeftijd. Allemaal verwerken ze het plotselinge verlies van die ene persoon, de spil van het gezin, op hun eigen manier.

In dit boek komen vele namen van andere verhalen voor, van Proust naar GVR, Floddertje tot Kleine Prins. In De afwezigen kon ik een speellijst met muziek vullen. In de verloren berg situaties in het heden in berggebied, in het verleden in de woonplaats aan zee. In De afwezigen reizen we als lezer juist mee naar plaatsen uit het verleden.

Kira was de liefde van zijn leven. Zowel Kira als hij, Thomas, schrijvers. Hij met succes en altijd op tot nu het schrijven gefocust, zij minder geluk met een debuut en toen er eenmaal kinderen kwamen, ging de typemachine de deur uit. Kinderen in de leeftijd van 15, 9 en 5 jaar. Altijd iets te doen. Totdat de laatste naar school gaat. Wat stelt haar leven nu of nog voor?

Door het hele verhaal heen een gevoel van desolaatheid, een onderhuids ervaren dat er iets op de loer ligt dat de lezer niet weet – zelfs maar een enkeling kán weten, maar ook sijpelt er een minieme drup hoop door de regels op een leven dat met z’n vieren geleefd kan worden. In afwisselend fragmenten in de bergen en momenten bij zee leren we het hele verhaal omgeven door de elementen kennen.
Een verhaal met veel sigaret en drank - het ging mij werkelijk tegenstaan - maar hoe zou je zelf handelen, hoe zou je reageren in al je eenzaamheid op plotselinge avances van in mijn ogen zielige dames?

Tommie de vijfjarige is ontwapenend in zijn doen en laten, ontroerend in een uitspraak als vader en zoon bespreken of ze in de bergen kunnen blijven wonen: ‘Zou je je vriendjes niet gaan missen?’ ‘Nee. Ik mis mama toch al?’.
Cleo de vijftienjarige bezoekt iedere dag na school haar moeders graf, leest in dagboeken, verwijt vader nalatigheid, blijft nachten weg in Spanje, moet zelf een weg kunnen vinden als tiener, maar heeft o zo hard de omarming nodig. Matilde de negenjarige ging mij zeer aan het hart met haar opmerkzame blik, haar gevoelige natuur, de zorgziel, de schrijver-in-de-dop en het boek Woeste Hoogten dat ze omklemt op weg naar De verloren berg.

Fragmenten zijn gemarkeerd. Eén om te delen: ‘Er is maar één persoon nodig om je de zekerheid te geven die je nodig hebt, om de eenzaamheid definitief te ondermijnen. Maar één persoon om het leven de moeite de waard te laten zijn. Dat had hij op zijn zeventiende nog niet geweten.’
Is er dan geen minpuntje? Het zou kunnen dat lezers op het eind een worsteling te veel vinden, maar je kunt het ook zien als een statement, een vechten voor wat hij Thomas waard is, voor zijn kinderen, alles wat hij heeft en liefheeft.

Voor mij las het debuut als een TGV, deze tweede roman had voor mij persoonlijk vaker een station nodig, voor een volgende roman stap ik graag weer in de leescoupé.