Geen engelen. Geen beesten.

'Wees een sleuteldrager voor hen die jou nodig zullen hebben. Jij hebt de rijkdom die aan anderen is onthouden.'

Deze zinnen krijgt de bijna zestienjarige Stoffel mee. We lezen dan in de jaren '80, het dorpje Elverdinge in West-Vlaanderen. Hij worstelt nog steeds met onbeantwoorde vragen uit zijn familieverleden. Vooral grootvader Victor, die beenhard bij leven was, is en blijft lange tijd een raadsel voor hem. Broer Bert, waarvan wordt gezegd dat hij steeds meer lijkt op pépé, speelt een rol in het heden maar heeft minder belangstelling voor het verleden, de tweede verhaallijn waarin de Grote Oorlog valt.
Als lezer krijg je zoals mogelijk is in een literaire thriller wel een vermoeden waarop de waarheid uitdraait, maar tot de laatste bladzijde blijft ook voor de broers de ware reden van pépé Victors ontsierende litteken verborgen.

In soepel lezende taal, soms het best wel rauwe van de tijd of plaats, wordt een familiegeschiedenis verteld die beter verborgen had gebleven, niet had plaatsgevonden.
'Geen engelen. Geen beesten.'
Al even zit ik met de melodie van Wuthering Heights in het hoofd, voor wie deze roman heeft gelezen, vast herkenbaar.
Als een keer de Westhoek wordt bezocht kunnen er alvast piketpaaltjes worden uitgezet, Woesten, Vleteren, Gent en Ieper komen ook weer voor.

Eindelijk las ik vlotweg dit debuut, eerder De drager en Meester Mitraillette van goed verteller Vantoortelboom. Nu mag ik komende winter het nieuwe Jagersmaan lezen. Graag.

'Jouw hoofd is een prachtig kasteel. Jij bent altijd gelukkig verdwaald, dolend door de gangen. - Eeuwig geboeid en verwonderd door wat achter iedere hoek of bocht of krocht, boven en onder elke wenteltrap te ontdekken valt. Een onvoorstelbare rijkdom die helemaal niks kost. En die is voor altijd van jou alleen.'