Mooi eenvoudig groots

Soms heb je verhalen die even moeten bezinken, blijven zoemen. Die vragen om herlezen zodat de eenvoud van een leven, de mooie proza of de niet meer te vinden bijzondere zinnen, dat ene woord nog een keer tot je komt. Herlezen in de stilte van de nacht met op de achtergrond een zacht kabbelend muziekstuk.

Voor mij is het nu het kabbelende water van de oceaan en vraag mij af wat ik toch heb met bergenverhalen aan zee.

Waar zal ik over vertellen? Gedachten die boven komen aan de vertelling over Andreas Egger zijn leven:
De Koude Vrouw die sluipt, komt, neemt en gaat (Lepelsnijder komt voorbij), Geitenhannes, het aanstormende toerisme door de aangelegde kabelbanen die vooruitgang brengen in het afgezonderde dorp zonder elektra maar dat wel de mooie ook onherbergzame natuur ondermijnt. Of de sneeuw, de lawine waarin zijn Marie verdwijnt (voor jou, Marie) en waarvan de kou mij herinnert aan 'De lange winter' van Tóibín, maar ook een allerlaatst Godzegenhebbenje van Grootje. Een ander deel van Andreas zijn leven is de WOII waarin hij vecht tegen de Russen en krijgsgevangene is. Een omslag van Jiří Weil komt in beeld. De welvaart brengt nieuwe kansen, het harde werken en sjouwen in de bergen wordt door het gids zijn voor toeristen, wandelen in de bergen. Leven met de seizoenen. Oog voor het kleine. Observeren. Ervaren. Accepteren. Gewoon zo dit harde leven kan zijn.

Een sober eenvoudig leven wordt groots verteld in een relatief korte vertelling
Een heel leven.

'Aan de toppen van de sprieten beefden waterdruppels waardoor de hele weide glinsterde alsof hij met glaskralen was bezaaid.'

Een verzorgde mooie uitgave. Een volgende Seethaler ligt voor een ander tijdloos moment te wachten. Het heeft de tijd.