Lezersrecensie
omgaan met dwang
De titel geeft het aan: dwangmatig handelen.
Zes jongeren op kamp naar een waddeneiland. In therapie voor hun vorm van dwang.
Twee ervan vertellen om en om hun ervaring tijdens het kamp en de reden waarom zij mee moesten.
Simon telt, ritst bijna onophoudelijk zijn rugzak open en dicht en hoort een stem.
Jasmin heeft een assortiment schoonmaakmiddelen bij zich plus een rol vuilniszakken, smetvrees tot in het extreem enge.
Intussen lees je ook over de andere vier die onder begeleiding van Inge en Danny deelnemen aan De Waag-weken. De exposure-therapie bestaat uit gerichte opdrachten in en om een boerderij.
'Dwang isoleert je', de eenzaamheid straalt van deze jonge mensen af.
In korte vlotlezende hoofdstukken met een passende spanningsopbouw lees je o.a. over controledwang, smetvrees, perfectionisme, bepaalde dingen eten of eenzelfde route moeten nemen.
Uit wiens perspectief wordt verteld is te zien aan het lettertype. Door schrijfwijze en gebruikte woorden is dit boek goed te lezen door minder ervaren lezers vanaf 12 jaar. Wel een volle bladspiegel.
Van Jasmin en Simon lees je uitgebreider de reden hoe zij tot het dwangmatig handelen zijn gekomen dan van de anderen, maar je komt wel een en ander te weten in gesprekken of gebeurtenissen waarbij Jasmin en Simon aanwezig zijn.
'Ik weet niet of ik wel beter wil worden,' zegt ze aarzelend. 'Waarom zou je iets veranderen wat je helpt?'
Geen eenvoudig onderwerp, een dwangstoornis. Zeker niet voor de basisschoolleeftijd, natuurlijk afhankelijk van het type kind. 'Ik moet dit doen' zou ik eerder aanraden voor onderbouw middelbare school. Op sommige punten zou je meer informatie willen over een gedachte achter een opdracht of lijkt iets snel te zijn opgelost gezien het aantal dagen dat zij verblijven op het eiland.
Het is triest hoe gedachten je gedrag kunnen beïnvloeden door iets wat je bijv. onverwacht overkomt. Door dit boek zou zomaar een kringgesprek kunnen ontstaan of je hoopt in situaties een opening tot een gesprek geven.
Zes jongeren op kamp naar een waddeneiland. In therapie voor hun vorm van dwang.
Twee ervan vertellen om en om hun ervaring tijdens het kamp en de reden waarom zij mee moesten.
Simon telt, ritst bijna onophoudelijk zijn rugzak open en dicht en hoort een stem.
Jasmin heeft een assortiment schoonmaakmiddelen bij zich plus een rol vuilniszakken, smetvrees tot in het extreem enge.
Intussen lees je ook over de andere vier die onder begeleiding van Inge en Danny deelnemen aan De Waag-weken. De exposure-therapie bestaat uit gerichte opdrachten in en om een boerderij.
'Dwang isoleert je', de eenzaamheid straalt van deze jonge mensen af.
In korte vlotlezende hoofdstukken met een passende spanningsopbouw lees je o.a. over controledwang, smetvrees, perfectionisme, bepaalde dingen eten of eenzelfde route moeten nemen.
Uit wiens perspectief wordt verteld is te zien aan het lettertype. Door schrijfwijze en gebruikte woorden is dit boek goed te lezen door minder ervaren lezers vanaf 12 jaar. Wel een volle bladspiegel.
Van Jasmin en Simon lees je uitgebreider de reden hoe zij tot het dwangmatig handelen zijn gekomen dan van de anderen, maar je komt wel een en ander te weten in gesprekken of gebeurtenissen waarbij Jasmin en Simon aanwezig zijn.
'Ik weet niet of ik wel beter wil worden,' zegt ze aarzelend. 'Waarom zou je iets veranderen wat je helpt?'
Geen eenvoudig onderwerp, een dwangstoornis. Zeker niet voor de basisschoolleeftijd, natuurlijk afhankelijk van het type kind. 'Ik moet dit doen' zou ik eerder aanraden voor onderbouw middelbare school. Op sommige punten zou je meer informatie willen over een gedachte achter een opdracht of lijkt iets snel te zijn opgelost gezien het aantal dagen dat zij verblijven op het eiland.
Het is triest hoe gedachten je gedrag kunnen beïnvloeden door iets wat je bijv. onverwacht overkomt. Door dit boek zou zomaar een kringgesprek kunnen ontstaan of je hoopt in situaties een opening tot een gesprek geven.
1
Reageer op deze recensie
