Sunday Morning neemt je mee op weg

Als een diesel die langzaam warm draait en af en toe terug moet schakelen in een bocht, soms moet afkoelen zoals auto's dat vroeger moesten na een lange rit in file rijden en vervolgens plankgas naar een tussenstation, geen eindstation, een remise. Vroeger is niet nu.

Dit onderwegverhaal, vol met verwerking, gedachten, zwijgende zinnen en tijd nodig hebben voor inzicht, laat je eenmaal onderweg niet meer los.

Je valt middenin een situatie in het eerste hoofdstuk, een plek waar, hoe vreemd het ook klinkt je ruimte krijgt in je hoofd: 'het voorbijflitsende landschap: hooibalen op een veld, een kerkje in de verte, een valk op een lantaarnpaal. De weidsheid waarachter je de zee weet. De zee daar waar voor Eppo een herinnering ligt, het verdriet, het gemis. Hij komt het overal tegen: 'De dood sprong over de haag in mijn gezicht.'
De zee die een ommekeer lijkt voor Tabby en zij niet meer crossend door het Franse landschap doorjakkert op de vlucht voor een beslissing.

Kilometer na kilometer ontrolt het verhaal van de jonge Eppo aan de lezer, die boos en ziekmakend verdrietig is op en over zijn pleegbroer, geen antwoorden wil geven op de vragen van de praatgrage bijna brutale Tabby. Eppo; alleen en eenzaam:
'bestond mijn leven uit wachten....en ik kon er maar niet aan wennen dat dit wachten zich nu tot de eeuwigheid had verlengd.'

'Sunday Morning', het boek is ineens uit en maakt dat ik weer zin heb om verder te lezen.