Hebban recensie
Vluchtige actie
De initialen J.B. lijken synoniem voor spectaculaire actie. Naast James Bond en Jack 24 Bauer kennen we sinds 1980 Jason Bourne van de boeken van Robert Ludlum. Bourne is eigenlijk CIA-agent David Webb, maar ontpopt zich regelmatig als een zeer vaardige huurmoordenaar, die bij gevechten op leven en dood steevast kiest voor het eerste en zelfs in de meest onmogelijke situaties het onmogelijke mogelijk maakt.
Dit vierde verhaal, gekscherend te typeren als het vierde deel van de Bourne-trilogy, is geschreven door Eric Van Lustbader. Deze Amerikaan met zowel Oostenrijks als Nederlands bloed, leerde het personage Jason Bourne kennen tijdens de diverse gesprekken en discussies met Robert Ludlum. Het is daarom dat, enige tijd na het overlijden van Ludlum in 2001, Van Lustbader werd benaderd voor het opnieuw in het leven roepen van dit populaire personage.
David Webb leidt bij aanvang van Het Bourne Testament een rustig leven als hoogleraar Taalwetenschap. Dat verandert als hij op het binnenplein van de universiteit plotseling wordt beschoten. Zijn reflexen laten hem niet in de steek waardoor hij kan vluchten naar het huis van de enige persoon die hij kan vertrouwen, zijn CIA-mentor Alexander Conklin. Conklin blijkt echter te zijn vermoord. Webb wordt van deze moord verdacht en start als Jason Bourne een speurtocht naar de echte dader met zowel de politie als scherpschutter Khan op de hielen. Hij belandt in de wereld van een keiharde zakenman die een sluw plan heeft bedacht voor het in de handen krijgen van de wereldmacht. Aan Bourne de taak om de wereld te redden. Maar daarvoor zal hij toch vooral zelf in leven moeten blijven.
Van Lustbader is overduidelijk een geoefend schrijver. De spectaculaire en haast bovenmenselijke actiemomenten zijn zeer vaardig beschreven. Hij geeft het niet originele, maar al decennialang goed scorende plot over een naar wereldmacht strevende schurk extra gewicht door veel aandacht te besteden aan de (innerlijke) strijd van de hoofdpersonen. Zowel Bourne als Khan hebben een uiterst gewelddadig en pijnlijk verleden. En daar zit tevens de zwakte van dit boek. Diepgang toevoegen door aandacht te besteden aan de psyche van de hoofdrolspelers kan de kwaliteit verhogen, maar het mag niets afdoen aan waar een J.B.-verhaal niet zonder kan: vaart. Helaas trapt Van Lustbader een paar keer te vaak op deze rem. Jammer is bovendien dat de auteur tot twee keer toe een voortijdig eind van het verhaal weet te voorkomen door een onwaarschijnlijke handeling van één der hoofdpersonages (stuur me gerust een mailtje als je de betreffende passages niet hebt kunnen vinden).
Ondanks de minpunten is Het Bourne Testament een waardige opvolger van de boeken van Ludlum. Het is zoals recensent en thrillerauteur Theo Capel ooit treffend formuleerde: dunne pap, maar wel pap waar we zeer velen borden vol van lusten.
Dit vierde verhaal, gekscherend te typeren als het vierde deel van de Bourne-trilogy, is geschreven door Eric Van Lustbader. Deze Amerikaan met zowel Oostenrijks als Nederlands bloed, leerde het personage Jason Bourne kennen tijdens de diverse gesprekken en discussies met Robert Ludlum. Het is daarom dat, enige tijd na het overlijden van Ludlum in 2001, Van Lustbader werd benaderd voor het opnieuw in het leven roepen van dit populaire personage.
David Webb leidt bij aanvang van Het Bourne Testament een rustig leven als hoogleraar Taalwetenschap. Dat verandert als hij op het binnenplein van de universiteit plotseling wordt beschoten. Zijn reflexen laten hem niet in de steek waardoor hij kan vluchten naar het huis van de enige persoon die hij kan vertrouwen, zijn CIA-mentor Alexander Conklin. Conklin blijkt echter te zijn vermoord. Webb wordt van deze moord verdacht en start als Jason Bourne een speurtocht naar de echte dader met zowel de politie als scherpschutter Khan op de hielen. Hij belandt in de wereld van een keiharde zakenman die een sluw plan heeft bedacht voor het in de handen krijgen van de wereldmacht. Aan Bourne de taak om de wereld te redden. Maar daarvoor zal hij toch vooral zelf in leven moeten blijven.
Van Lustbader is overduidelijk een geoefend schrijver. De spectaculaire en haast bovenmenselijke actiemomenten zijn zeer vaardig beschreven. Hij geeft het niet originele, maar al decennialang goed scorende plot over een naar wereldmacht strevende schurk extra gewicht door veel aandacht te besteden aan de (innerlijke) strijd van de hoofdpersonen. Zowel Bourne als Khan hebben een uiterst gewelddadig en pijnlijk verleden. En daar zit tevens de zwakte van dit boek. Diepgang toevoegen door aandacht te besteden aan de psyche van de hoofdrolspelers kan de kwaliteit verhogen, maar het mag niets afdoen aan waar een J.B.-verhaal niet zonder kan: vaart. Helaas trapt Van Lustbader een paar keer te vaak op deze rem. Jammer is bovendien dat de auteur tot twee keer toe een voortijdig eind van het verhaal weet te voorkomen door een onwaarschijnlijke handeling van één der hoofdpersonages (stuur me gerust een mailtje als je de betreffende passages niet hebt kunnen vinden).
Ondanks de minpunten is Het Bourne Testament een waardige opvolger van de boeken van Ludlum. Het is zoals recensent en thrillerauteur Theo Capel ooit treffend formuleerde: dunne pap, maar wel pap waar we zeer velen borden vol van lusten.
1
Reageer op deze recensie
