Te mooi om de beste te zijn

Laat ik vooropstellen dat Verloren zoon de mooist geschreven thriller is die ik in tijden las. Al in het eerste hoofdstuk krijgt de lezer een prachtige sfeertekening met een fijn rauw randje te zien, waardoor hij (m/v) - natuurlijk mede dankzij het gruwelijke slot - niet anders kan dan verder lezen. Ook hierna zijn er regelmatig traktaties op prachtzinnen, zoals ‘Stilstand was geen achteruitgang, het was levend dood zijn.’ en ‘Waar een stilstaand uur ’s ochtends frisheid en sprankeling beloofde, betekende het ’s avonds verlangen en melancholie.’ Sterker nog, Lieneke Dijkzeul is nergens in dit boek te betrappen op een zwakke of overbodige frase. Dat is haar kwaliteit. Maar het is niet genoeg voor het predicaat ‘topthriller’.

In deze vierde politieroman met en over rechercheurs Vegter en Talsma komt de verwerking van hun privésores in de verdrukking - de een is onzeker over de relatie met vrijwel iedereen in zijn nabije omgeving, de ander maakt zich ernstig zorgen om zijn zieke vrouw. Er moeten twee gruwelijke moorden worden opgelost. Terwijl de lezer al weet dat ze iets met elkaar te maken hebben, hebben de rechercheurs nog slechts een vaag vermoeden. Dankzij de welhaast perfecte informatiedosering van Dijkzeul werkt het verhaal op precies de goede snelheid toe naar de alles verklarende climax. Dat lukt de auteur helaas niet zonder dat de kritische lezer enkele malen zijn vraagtekenfrons heeft getoond. Het komt net een keer te vaak voor dat een hoofdpersoon op het juiste moment de juiste vraag stelt. Elk boek is vooropgezet, het is de kunst dit niet te laten blijken.

Verloren zoon is een boek dat iedere liefhebber van het spannende genre al een keer las: tobberige rechercheurs gaan bijna tegen wil en dank op zoek naar een onverschrokken moordenaar. Het geweldige taalgevoel en de fijne verteltrant van Lieneke Dijkzeul maken het desondanks tot een uiterst plezierige leeservaring. Dat Verloren zoon van mij geen topscore krijgt, komt door die enkele doffe plek in het glanzende maar net niet voldoende verrassende verhaal. Wat dat betreft zijn Vegters gedachten ergens op een derde van het boek visionair: ‘Een ideaal motief, de ideale middelen, de ideale verdachte. Het kon hem niet zijn.’