Geloofwaardig maar saai

Chris Whitcomb heeft een indrukwekkende staat van dienst bij de FBI. Dat is te merken. Zwart is geschreven met veel praktijkkennis en zet met geloofwaardige personages een even geloofwaardig als actueel beeld neer van het Amerika na 9/11 en haar “War On Terrorism”. Zwart bewijst bovendien dat geloofwaardigheid nog geen garantie geeft op een spannend verhaal.

Een Amerikaanse multinational, gepersonifieerd door een multimiljardair à la Bill Gates, wil een grote slag slaan door haar onafluisterbare communicatietechniek te verkopen aan leden van het Al Quaida-netwerk. Wat een vrouwelijke senator - die thuis wordt overvallen en kort daarna wordt beschuldigd van moord - en de trainingen van een aspirant-lid van het Hostage Rescue Team hiermee te maken hebben, is onduidelijk. Wel staat vast dat deze drie verhaallijnen samenkomen, want dat belooft de omslagtekst. Slechts deze wetenschap maakt dat de lezer door blijft lezen. Naarstig op zoek naar een spannende collisie.

De drie verhaallijnen (eigenlijk vier, want ook het wel en wee van een sensuele sollicitant van de multinational wordt gevolgd) kabbelen een beetje voort met hier en daar een onbesuisde golfslag. Prettig geschreven en (dus) niet vervelend om te lezen, maar niet spannend genoeg. Te vaak vroeg ik me af wanneer er nu echt iets spectaculairs zou gaan gebeuren. Om er uiteindelijk achter te komen dat de bovengenoemde climax er met een paar pagina’s wel erg bekaaid van af is gekomen. Best vernuftig en zelfs een beetje verrassend, maar toch niet voldoende spannend voor een boek in de categorie “thriller”. Een indrukwekkende carrière bij de FBI betekent nog niet dat je een indrukwekkende thrillerauteur bent.