Gedoogd

Op het moment dat ik dit schrijf worden de dagen tropisch, maar zijn de nachten nog fris. Dat is de gespletenheid die ik ook in dit meeslepende verhaal aantrof. De pagina's in Nederland zijn duister en klam, ik kan de koele avonddruppels op de metalen fietsstuur haast voelen, terwijl de dagen in Spanje heet en - ik wilde dit woord niet gebruiken, maar kan zo snel niks anders vinden - zinderend zijn. Jet ziet de lucht trillen boven het kokende zand en eigenlijk is elke beweging die je maakt ongepland en overbodig.

Wat ik daarmee wil zeggen: Geen toekomst alstublieft van Mathijs Heuvel is niet om te lachen. Het is geen boek dat je literaire voelsprieten streelt. Maar het is evenmin Bukowski of Beat Poetry. Het pretendeert niet, verschuilt niet, versuikert niet. Het gaat met je op pad, zonder je aan de hand te nemen, en zegt: blijf bij me, dan vertel ik een verhaal. Maar blijf gerust achter wanneer je wilt, maar wees dan niet kwaad dat ik verder ben gegaan. Het laat je toe, maar kan gerust zonder je. Je ziet maar.

Soms heb je verhalen die je te snel leest omdat je niet kunt stoppen en wanneer je bij het einde bent weet je dat je je gulzigheid had moeten intomen. Want nu moet je zonder.

Dit is zo'n verhaal. Het heeft mij, als lezer, gedoogd en daar ben ik fier op.