Nieuwjaar, of: een goed begin van het nieuwe jaar

Gezien de titel uiteraard het eerste boek dat ik zou lezen voor 2020. Maar, wow, wat een sterke start van het nieuwe leesjaar. De premisse is simpel — man van middelbare leeftijd worstelt met de druk en verwachtingen van wat het inhoudt een moderne man te zijn — en de uitwerking leest als een trein. Wel een trein die in brand staat en die je ziet ontsporen. Onschuldige kinderherinneringen, een groot verantwoordelijkheidsgevoel, opvoeding, familiebanden, gebrekkige mentale hygiëne: weer weet Juli Zeh de tijdsgeest te vangen zonder belerend of oordelend te worden.

Schrijnend hoe herkenbaar de moderne man in Nieuwjaar is. Niet alleen in de vorm van Henning zoals hij veel verschillende ballen in de licht probeert te houden, maar ook in de beeldtaal. Als een ketting waarvan het solide, zeker niet _show don’t tell_, begin en einde de sluiting vormen waarbinnen de moderne man wordt belicht in opvallende kralen als personages (kind, middelbaar), angsten (falen, kiezen) en dus beeldtaal (berg, put). Met mentale hygiëne en gezondheid als rijgdraad.

Dit boek wil ik, liefdevol, geven aan al die mannen (die ik ken) die boven het diepe zwarte gat van een burn-out hangen, die alle shit van hun kinderen en vrouw denken te moeten oppoetsen of bedekken, die als mamils doortrappend hun demonen voor blijven. Dat het boek zo dun is geeft hoop, maar ik denk dat ze er helaas alsnog geen tijd voor zullen kunnen vrijmaken.