Later is alles beter, of niet?

Later is Stephen King's derde bijdrage aan de Amerikaanse Hard Case Crime boeken, boeken die qua sfeer en uitstraling uitgaan van de (pulp)detectives uit de jaren '50. Waarom Later in dat format wordt uitgegeven is me niet helemaal duidelijk. Daar waar het (minder succesvolle) The Colorado Kid wel iets weg had van een jaren '50 detective, is Later een veel moderner verhaal. In Nederland verschijnt het boek ook met een moderne cover, in tegenstelling tot de klassieke Amerikaanse cover. Waarschijnlijk wil de uitgever van de Hard Case Crime boeken profiteren van de populariteit van Stephen King.

Dat kinderen pas overleden mensen kunnen zien is geen nieuw onderwerp in boeken. Dean Koontz heeft er met Odd Thomas een hele reeks over geschreven en ook King zelf heeft dat pad al eerder bewandeld, zoals met Danny in de Shining. Door de vaardige pen van King wordt het al snel een interessant verhaal, maar het is geen dik boek. Zeker met de hele korte hoofdstukken waardoor er veel "wit" in het boek ontstaat. Ik lees het op een e-reader, dus de dikte is wat lastiger in te schatten, maar ik had het na drie dagen uitgelezen en dat is voor mijn leessnelheid toch wel een nieuw record (de vlag gaat uit).

Is het eng? Nee. Het is geen Danny Torrance die in kamer 237 (217) belaagd wordt door een dode gerimpelde vrouw die in een badkuip lag, maar er worden wel een paar overleden mensen beschreven met half weggeschoten hoofden.

Is het boeiend? Ja, eigenlijk wel. Het hele boek wordt vanuit hoofdpersoon Jamie geschreven als een soort dagboek waarin naast actuele gebeurtenissen ook zaken aangestipt worden die "later" gebeuren, vandaar wellicht de titel van het boek. Behalve het gedoe met het zien van dode mensen, zit Jamie ook met het feit dat hij niet weet wie zijn vader is, dat zijn moeder door de financiële crisis in de problemen komt en dat zijn moeder met een vrouwelijke politieagent een relatie heeft die uiteindelijk stuk loopt.

Tot overmaat van ramp is er nog een overleden persoon die Jamie niet met rust laat. Daar waar tot dan toe de dode mensen na een paar dagen vervaagden, blijft de seriemoordenaar Kenneth Alan Therriault (ook bekend als Thumper) Jamie lastig vallen. Om die lastpost te bestrijden gebruikt Jamie het Ritueel Van Chüd, een soort van wilskracht strijd waarbij je de slechterik jouw wil kunt opdringen als je wint. Zo wordt deze Thumper een instrument in de uiteindelijke strijd waar het verhaal mee eindigt.

Hoeveel sterren is dit boek waard? Ik twijfel tussen 3 en 4, maar omdat het toch zo lekker snel wegleest rond ik het af in King's voordeel naar 4. Het is zeker geen topper in de traditie van de Shining, Pet Sematary, Misery, Cujo, Christine, Mist, It of al die andere King klassiekers, maar ook geen slecht boek. Leuk voor tussendoor, zeker na de drie vuistdikke boeken van Anthony Ryan die ik hiervoor heb gelezen.