Zwangere vrouwen, animalii en vuurballen

Met Schamel Verbond sluit Johanna Lime de Vergeten Vloek trilogie af.

De confrontatie tussen Laskoro en de samenwerking van vier volkeren onder de naam 'Het Quaterno' was uiteindelijk onvermijdelijk en de strijd is ontbrand. De LRM (Laskoriaanse Ruimte Macht) probeert middels een kordon van ruimteschepen de tegenstander op ruime afstand van Laskoro te houden, maar er breken toch schepen doorheen waardoor er wat kleinere schermutselingen zijn op Laskoro zelf. Berinyi is gebonden aan Het Quaterno, maar kan dankzij de "onzichtbare" ruimteschepen ook de eigen agenda doorvoeren. Je moet wel flink wat fantasie hebben om je voor te stellen dat zo'n groot ruimteschip door de eigenschappen van de kristallen onzichtbaar kan worden, maar daarom lees je ook fantasieboeken. En tot slot hebben we natuurlijk nog Helena Attholred met haar drie dochters die heel andere plannen heeft met Laskoro.

Bij de eerste confrontatie op Laskoro moest ik even mijn wenkbrauwen fronsen. Een kleine legereenheid van de RRP (Radicale Revolutionaire Partij) stuit op een groep Quarandonianen. Terwijl het gevecht al begint moet Dylan van de RRP blijkbaar nog even snel op internet (r-web) opzoeken met welke tegenstander ze hier te maken hebben en wat de zwakke punten zijn. Ehm... oke... doe je dat normaal niet al ver van tevoren? Het blijkt dat ze werpsterren moeten gooien naar de ogen waardoor de tegenstander uit elkaar knalt door de hoge druk in het lichaam. Om een of andere reden is iedereen van de RRP in staat met uiterste precisie op grote afstand een werpster precies in de ogen te gooien, want luttele ogenblikken later is de hele groep tegenstanders omgelegd (of eigenlijk ontploft). Waarom je ze niet gewoon met een zwaard in de ogen kunt steken ontgaat mij compleet.

Na deze voor mij valse start ontvouwt het verhaal zich met flink wat vaart en leest het lekker door. Het boek is ook wat dunner dan de andere twee delen (als ik af moet gaan op de paginacijfers in het e-book) en er zijn minder zijplotjes. Wel zijn zo'n beetje alle vrouwelijke hoofdpersonen bezig met de kinderen waarvan ze in verwachting zijn, maar daar blijft het dan ook bij. Verwacht geen beschrijving van grote veldslagen met allerlei militaire precisie, dat hoeft ook niet. Je kunt als lezer zelf ook wel begrijpen dat het geen pretje is in een ruimteschip te zitten dat aan alle kanten beschoten wordt. Het boek concentreert zich voornamelijk op de magiërs die met hun krachten de confrontatie proberen bij te sturen, al dan niet geholpen door de goden.

Wel had ik halverwege weer een situatie die ik wat ongeloofwaardig vond. Ik moet maar even aannemen dat een groep tegenstanders in een parkeergarage midden in de stad een medische basis heeft gebouwd, inclusief allerlei apparatuur en bevoorrading, terwijl niemand op Laskoro dat verder in de gaten heeft. De bedoeling van die basis is wel aardig (geen spoilers verder), maar daar wordt dan weer een beetje te weinig mee gedaan.

Net als bij de vorige twee boeken heb ik persoonlijk niet zoveel met de manier waarop de magie wordt toegepast in de vorm van de "Potter-achtige" spreuken, maar dat zal voor andere lezers minder bezwaarlijk zijn. Ik vind het een beetje makkelijk om "Areas Vias Charpera" te roepen en dan onmiddelijk te kunnen vliegen. Of "Protego" waardoor je opeens beschermd bent tegen allerlei aanvallen. Ook vind ik de schrijfstijl door korte zinnen af en toe op een opsomming van gebeurtenissen lijken, ik mis een soort flow in die stukken tekst. Maar ik heb wel de indruk dat het nu wat beter loopt dan bij de vorige boeken.

Al met al best een aardig slot van de trilogie. In het nawoord wordt alvast gehint naar een nieuwe reeks die verder gaat met de nieuwe generatie op Laskoro en Berinyi. Oh, en van de sterrenkaarten die voor in het boek staan begrijp ik niet veel ;-)