Een dode man bij een bankautomaat en een vermoorde taxichauffeur. Het boek is nog maar enkele bladzijden oud en Wallander zit al tot over zijn oren in het werk, maar slaagt er niet in de twee sterfgevallen aan elkaar te linken, alhoewel hij er zeker van is dat er een gemene deler moet zijn. De weg naar de opheldering, is lang en gevarieerd. Er wordt echt het uiterste van het Ystadse politiekorps gevraagd, want telkens als men op het punt staat een tipje van de sluier op te lichten, gebeurt er iets wan ze zaak weer vertraagd. Het lijkt wel of iedere stap die gezet wordt, al gekend is bij de dader(s).

Als dan ook nog de onderlinge relaties op het politiebureau onder druk komen te staan, zorgt dat voor een extra dimensie aan het boek. Alsook de al bijna van vlees en bloed zijnde personages weer wat verder worden uitgediept door een aantal ervaringen in hun privé-leven, en hun reacties daarop.

Met zijn 603 bladzijden is dit tot nu toe het dikste werk uit de reeks, maar ik vond het tevens met meest vlot lezende boek van allemaal. Mankell benadert hier de perfectie, qua schrijfstijl. Ook het plot is weer zeer goed uitgekiend en van hoogstaande kwaliteit. Wel is het jammer dat hij Kurt in de beginfase van het onderzoek een aantal steekjes laat vallen – die mij direct opvielen - en die nooit rechtgezet worden: hij verzuimt het om “C” te linken met de Aziaat en de klakkeloze identificatie van het verbrande lijk. Deze losse eindjes kosten dit boek de maximum score, maar het blijft weer een boek om duimen en vingers van af te likken.

Ik ben al fan van tijdens het lezen van het eerste deel uit de reeks, en heb het gevoel dat boeken alsmaar beter worden. Bij de ware liefhebber van politieverhalen kan dit boek, en bij uitbreiding de hele reeks, niet ontbreken op het palmares der gelezen boeken.