Het laatste lijk is de opvolger van Onzichtbaar, beide hebben Dirk Vereecken als hoofdpersonage.

Vereecken, een egocentrische bullebak die zijn weg aan het zoeken is in de maatschappij nadat hij het politiekorps vaarwel zei, komt aan de kost door klusjes aan te nemen als privé-detective. Op een dag wordt hij in contact gebracht met een man die mysterieuze pamfletten in zijn brievenbus vond. Quasi op hetzelfde moment belooft hij zijn, net neergeschoten ex-partner bij de politie Guido De Wilde, te zullen wreken. Zich veelvuldig als politie-agent voerdoend, begint Vereecken aan zijn one-man onderzoek en al vrij snel blijkt dat beide zaken in de richting van dezelfde personen wijzen.
In zijn poging om de dader op te pakken, ziet hij zich verplicht een verregaande samenwerking aan te gaan met zijn ex-collega’s.

Dit boek is zeer rechtlijnig opgezet. Dat komt natuurlijk de leesbaarheid en de spanning ten goede, maar de amper 202 bladzijden laten weinig plaats open voor randinformatie, diepgaande gedachtengangen, nevenplots en de uitwerking van de personages. Enkel van de situatie van Vereecken wordt een tipje van de sluier opgeligt. En dat tipje is dan ook nog vrij cliché: de gescheiden (ex-)rechercheur die geen tijd had voor zijn gezin en nu, tevergeefs, een poging doet om zijn dochter wat meer te zien. Ook de locatie – de stad Gent – wordt niet ten volle benut. Buiten het opsommen van een aantal straatnamen, geeft het geen meerwaarde en zou het verhaal zich eender waar kunnen afspelen.
Ook de geloofwaardigheid laat wat te wensen over: het gemak waar mee “Goede dag, Politie Gent” deuren opent is verbazingwekkend, alsook het feit dat zo goed als elke beslissing die het hoofdpersonage maakt leidt tot vorderingen in zijn onderzoek.
Uit het verhaal denk ik te kunnen uitmaken dat Londersele opkijkt naar Deflo, want daar neigt de gebruikte stijl erg naartoe. Jammer genoeg wordt zijn het niveau niet gehaald.

Het laatste lijk werd gewogen en (letterlijk en figuurlijk) te licht bevonden. Volgende keer beter.