In dit tiende boek van hun hand, wordt de broederstrijd tussen Diogenes en Aloysius Pendergast op de spits gedreven. Diogenes kiest niet voor de makkelijke oplossing die een aanslag op het leven van Aloysius is, maar besluit de vrienden- en kennissenkring van zijn broer te decimeren. Terwijl Pendergast en D'Agosta de handen vol hebben om iedereen uit de vuurlinie te houden, komen de ware bedoelingen van Diogenes naar boven.

Dit boek lijkt mij een soort afsluiten van een periode, want er zitten referenties in naar, op Dodelijk tij na, al hun vorige boeken en ook zijn vele belangrijke bijpersonages uit de vorige verhalen van de partij.
Voor de fans is het een bijkomend plezier om de links naar de vorige boeken op te merken, maar voor iemand voor wie dit zijn of haar eerste Preston & Child is, kunnen al die knipogen naar het verleden een licht gevoel van frustratie opwekken.

De plot vond ik nogal vergezocht en het maakte nogal ongeloofwaardige sprongen. Dit had als gevolg dat ik niet echt in het verhaal zat.
Ook kiezen de schrijvers - ook al naar gewoonte - voor een open einde, en dat laat mij dan weer het boek onvoldaan, ja zelfs ontgoocheld dichtslaan.
Maar dat werd deels weer goedgemaakt door de snelheid die het verhaal meekrijgt door de zeer vlotte en leesbare schrijfstijl van de twee auteurs. De voortdurende opeenvolging van gebeurtenissen zorgen er toch weer voor dat je het boek in één ruk wil verslinden.
Ook heb ik nog altijd wat moeite A. Pendergast. Zijn alwetendheid en onbegrensde mogelijkheden om bijna alles voor elkaar te krijgen, stoten mij tegen de borst. Ook in dit boek slaagt hij er in om, zonder gedegen voorbereiding en in belachelijk kleine tijdspannes diefstallen te plegen, achtervolgers af te schudden, en te ontsnappen uit hachelijke situaties.
Alles bij elkaar resulteert het geheel toch weer in een degelijke actie-thriller, maar worden mijn verwachtingen toch niet volledig ingelost.