Lezersrecensie
The Way of Kings – Brandon Sanderson
Door alle lof die Brandon Sanderson geoogst heeft met De Naderende Storm, het twaalfde deel in de Rad des Tijds serie van de te vroeg overleden Robert Jordan, zou je haast vergeten dat hij ook een aantal zeer goede epische fantasy-romans op zijn naam heeft staan van eigen makelij. Het werk van een andere schrijver afmaken moet een ondankbare taak zijn, maar het succes van De Naderende Storm heeft duidelijk deuren geopend voor Sanderson. Met The Way of Kings, het eerste boek van The Stormlight Archive, begint Sanderson aan wat zonder twijfel zijn meest ambitieuze project tot nu toe is. Deze serie zal tien delen beslaan voor ze compleet is. Als Tor op zoek is naar een opvolger van Het Rad des Tijds dan hebben ze die misschien gevonden in The Stormlight Archive.
Duizenden jaren geleden behaalde de menselijke bevolking van Roshar een beslissende overwinning op een legendarische vijand. Nadat de goden hun gezicht van de wereld hadden afgewend en de mensheid aan hun lot hadden overgelaten, bleek de mensheid toch in staat om te overleven. Het conflict veranderde de wereld. De wapens die over zijn gebleven uit deze heroïsche oorlog, beïnvloeden nog steeds de machtsbalans in de wereld. Dragers van de harnassen en zwaarden uit die tijd kunnen een leger een beslissend voordeel bezorgen in de strijd. En drager van dergelijke wapens is praktisch onverslaanbaar voor normale strijders en kunnen het slagveld domineren. Het bezit van de wapens betekend bijna automatisch toegang tot de hogere lagen van de samenleving. Talloze pogingen om ze te reproduceren zijn op niets uitgelopen dus de voorraad is beperkt.
Recent zijn de eerste tekenen verschenen die er op wijzen dat de vijand misschien toch niet zo beslissend verslagen is als gedacht. Vier zeer verschillende mensen worden op hun eigen manier geconfronteerd met de voortekenen van een ophanden zijnde apocalyptische strijd. De dochter van een edelman die op het punt staat te bezwijken onder zijn schulden probeert om de leerling van een gerespecteerde wetenschapster om zo toegang tot een waardevol magisch object te krijgen. Wat zij tijdens haar studies tegenkomt, doet haar de wijsheid van haar plan in twijfel trekken. Een jonge man, opgeleid als heelmeester, wordt gedwongen dienst te nemen in het leger. Op het slagveld ontdekt hij onvermoede talenten. Een prins en drager van een van de unieke harnassen vecht een schijnbaar uitzichtloze uitputtingsslag. Tijdens de zware stormen die de regio teisteren, ontvangt hij visioenen die hem er toe aansporen om zijn volk te verenigen. Een moordenaar gebonden aan een eed wordt om een missie gestuurd die de obstakels uit de weg moet ruimen voor zijn opdrachtgever om alleenheerschappij te bereiken. Al de karakters realiseren zich op enig punt dat het einde van de wereld nadert en dat de mensheid niet klaar is om de storm te trotseren.
Het moet gezegd worden, Tor heeft alle registers open getrokken om van dit boek tot een gedenkwaardige uitgave te maken. Het is episch in elke betekenis van het woord. Men heeft kans gezien om Michael Whelan, ,onder andere bekend van zijn werk voor Steven Kings Donkere Toren cyclus, zover te krijgen de cover te doen. Whelan heeft zich al enige tijd geleden teruggetrokken uit het cover art wereldje. Ik moet zeggen dat ik zijn cover niet de beste vind die hij gemaakt heeft, maar het past absoluut bij het boek. In het boek zelf, is werk van maarliefst drie artiesten opgenomen. Isaac Steward, Ben Mc Sweeney en Greg Call leveren een aantal kaarten, rijkelijk geïllustreerde pagina’s uit dagboeken en afbeeldingen van de vreemde wezens en planten die Sandersons wereld bevolken. Ook Sanderson zelf heeft elke truc denkbaar toegepast om het boek tot een groots avontuur te maken. De gebonden versie telt meer dan 1000 bladzijden, ik wil er niet aan denken wat de paperback editie voor een monster op gaat leveren. Het verhaal kent prologen, intermezzo’s en een epiloog naast de 74 reguliere hoofdstukken. De prijs die de uitgever opgeeft is voor Amerikaanse begrippen aan de hoge kant, maar daar krijg je dan ook wel heel veel boek voor.
Waar het natuurlijk echt om gaat is de inhoud en hoewel er een hoop interessante aspecten aan dit boek zitten, is er toch wel het een en ander op aan te merken. Sanderson heeft wederom een complexe en originele wereld geschapen. Dit boek laat veel vragen over met name de magie liggen voor volgende delen maar de omtrekken ervan worden wel duidelijk. Sanderson is iemand die als lezer graag wil weten hoe dingen in elkaar zitten en dit is duidelijk terug te zien in zijn werk. Een appendix met informatie over diverse onderdelen van zijn schepping is in vrijwel al zijn boeken te vinden en The Way of Kings vormt daar geen uitzondering op. Veel moet nog verder uitgewerkt worden, dit boek staat in het teken van openingen maar het ziet er veelbelovend uit.
Sanderson heeft niet gekozen voor de standaard pseudo-middeleeuwse setting. Ook op dit punt is nog veel onduidelijk maar de wereld ziet er uit als een zeer hard milieu, een wereld vol krachtige stormen en een onvoorspelbaar klimaat, bewoond door een veelheid aan vreemde wezens. Zo is een van de belangrijkste lastdieren een krabachtig wezen. Een fraaie schets van dit wezens is in het boek terug te vinden. Een ander interessant wezen en een die belangrijker is voor het verhaal, is de fee-achtige Spren. Ze lijken zich aan sterke emoties te verbinden en verdwijnen doorgaans net zo snel als ze verschijnen. Ook hier heeft Sanderson duidelijk een begin willen maken. Er zit meer achter de sprens dan in dit boek duidelijk wordt.
The Way of KIngs bevat een enorme en gevarieerde cast aan karakters. Zoals bijna onvermijdelijk in dit soort verhalen zal de lezer een voorkeur ontwikkelen voor bepaalde karakters. Ik had op zich geen moeite om me door minder interessante stukken heef te lezen maar ik moet toegeven dat de hoofdstukken van Kaladin (de heelmeester in militaire dienst) toch wel favoriet was. Er zit een zekere spanning tussen Kaladins neigingen om te helen en te vechten en dat maakt hem tot een van de interessantste karakters in het boek. De prins Dallinar kent ook zijn sterke kanten. Veel zijn verhaallijn gaat over de worsteling met zijn visioenen. Hij probeert ze in een perspectief te plaatsen en uit te vinden of ze al dan niet religieuze waarden hebben, terwijl hij zich er terdege van bewust is dat hij misschien toch afglijdt in waanzin. Geloof en twijfel liggen dicht onder de oppervlakte in deze roman. Het is een thema dat in meer van Sandersons werk voor komt.
De schrijver legt in dit boek duidelijk de fundamenten van een groter verhaal. Het aantal karakters die in dit boek aan bod komen is niet excessief, maar na een paar honderd pagina’s begon ik toch de indruk te krijgen dat Sanderson wel erg veel tijd nodig had om ter zake te komen. Ik moet toegeven dat hij een sterke climax levert, met een aantal interessante wendingen in het plot, maar al enige tijd voordat we op dat punt aanbeland waren, was ik als lezer wel klaar met het boek. Een van de karakters die dat het best illustreert is Shallan, de student/dievegge. Zij komt in de laatste paar honderd bladzijden van het boek slechts heel even terug om haar verhaallijn af te ronden. In de 250 pagina’s daarvoor is ze gewoon volledig uit beeld verdwenen. Haar optreden in de finale van het verhaal voelt alsof Sanderson haar al bijna vergeten was, iets dat nog even afgerond moest worden. Op dat moment was het ook al enige tijd duidelijk waar Kaladins verhaallijn op aanstuurde. De climax van het verhaal is op zich een fraai stukje schrijfwerk maar Sanderson heeft gewoon te veel tijd nodig om er te komen.
The Way of Kings heeft zijn deel aan lovende recensies in ontvangst mogen nemen. Niet geheel ten onrechte, voor de fan van epische fantasy is er een hoop te halen in dit boek. Ik denk zelf dat het niet het beste is dat Sanderson tot nog toe geproduceerd heeft. Tot dus ver had ik bij hem altijd het gevoel dat hij met elk boek beter werd (ik heb zijn werk gelezen in de volgorde waarin het gepubliceerd is) . Hij legt in dit boek een stevig fundament, ik wil zelf wel zover gaan om het een veelbelovende start te noemen, maar op zichzelf is dit geen geweldig boek. Aan de andere kant (ik heb er tot dusver van afgezien maar Tor smeekt bijna om een vergelijking met Het Rad des Tijds dus vooruit dan maar) kan dat ook gezegd worden van Het Oog van de Wereld. Sanderson zou best een op het goede spoor kunnen zitten. Ik kijk met belangstelling uit naar wat hij met deze serie van plan is in het hopelijk iets bondigere tweede deel.
Duizenden jaren geleden behaalde de menselijke bevolking van Roshar een beslissende overwinning op een legendarische vijand. Nadat de goden hun gezicht van de wereld hadden afgewend en de mensheid aan hun lot hadden overgelaten, bleek de mensheid toch in staat om te overleven. Het conflict veranderde de wereld. De wapens die over zijn gebleven uit deze heroïsche oorlog, beïnvloeden nog steeds de machtsbalans in de wereld. Dragers van de harnassen en zwaarden uit die tijd kunnen een leger een beslissend voordeel bezorgen in de strijd. En drager van dergelijke wapens is praktisch onverslaanbaar voor normale strijders en kunnen het slagveld domineren. Het bezit van de wapens betekend bijna automatisch toegang tot de hogere lagen van de samenleving. Talloze pogingen om ze te reproduceren zijn op niets uitgelopen dus de voorraad is beperkt.
Recent zijn de eerste tekenen verschenen die er op wijzen dat de vijand misschien toch niet zo beslissend verslagen is als gedacht. Vier zeer verschillende mensen worden op hun eigen manier geconfronteerd met de voortekenen van een ophanden zijnde apocalyptische strijd. De dochter van een edelman die op het punt staat te bezwijken onder zijn schulden probeert om de leerling van een gerespecteerde wetenschapster om zo toegang tot een waardevol magisch object te krijgen. Wat zij tijdens haar studies tegenkomt, doet haar de wijsheid van haar plan in twijfel trekken. Een jonge man, opgeleid als heelmeester, wordt gedwongen dienst te nemen in het leger. Op het slagveld ontdekt hij onvermoede talenten. Een prins en drager van een van de unieke harnassen vecht een schijnbaar uitzichtloze uitputtingsslag. Tijdens de zware stormen die de regio teisteren, ontvangt hij visioenen die hem er toe aansporen om zijn volk te verenigen. Een moordenaar gebonden aan een eed wordt om een missie gestuurd die de obstakels uit de weg moet ruimen voor zijn opdrachtgever om alleenheerschappij te bereiken. Al de karakters realiseren zich op enig punt dat het einde van de wereld nadert en dat de mensheid niet klaar is om de storm te trotseren.
Het moet gezegd worden, Tor heeft alle registers open getrokken om van dit boek tot een gedenkwaardige uitgave te maken. Het is episch in elke betekenis van het woord. Men heeft kans gezien om Michael Whelan, ,onder andere bekend van zijn werk voor Steven Kings Donkere Toren cyclus, zover te krijgen de cover te doen. Whelan heeft zich al enige tijd geleden teruggetrokken uit het cover art wereldje. Ik moet zeggen dat ik zijn cover niet de beste vind die hij gemaakt heeft, maar het past absoluut bij het boek. In het boek zelf, is werk van maarliefst drie artiesten opgenomen. Isaac Steward, Ben Mc Sweeney en Greg Call leveren een aantal kaarten, rijkelijk geïllustreerde pagina’s uit dagboeken en afbeeldingen van de vreemde wezens en planten die Sandersons wereld bevolken. Ook Sanderson zelf heeft elke truc denkbaar toegepast om het boek tot een groots avontuur te maken. De gebonden versie telt meer dan 1000 bladzijden, ik wil er niet aan denken wat de paperback editie voor een monster op gaat leveren. Het verhaal kent prologen, intermezzo’s en een epiloog naast de 74 reguliere hoofdstukken. De prijs die de uitgever opgeeft is voor Amerikaanse begrippen aan de hoge kant, maar daar krijg je dan ook wel heel veel boek voor.
Waar het natuurlijk echt om gaat is de inhoud en hoewel er een hoop interessante aspecten aan dit boek zitten, is er toch wel het een en ander op aan te merken. Sanderson heeft wederom een complexe en originele wereld geschapen. Dit boek laat veel vragen over met name de magie liggen voor volgende delen maar de omtrekken ervan worden wel duidelijk. Sanderson is iemand die als lezer graag wil weten hoe dingen in elkaar zitten en dit is duidelijk terug te zien in zijn werk. Een appendix met informatie over diverse onderdelen van zijn schepping is in vrijwel al zijn boeken te vinden en The Way of Kings vormt daar geen uitzondering op. Veel moet nog verder uitgewerkt worden, dit boek staat in het teken van openingen maar het ziet er veelbelovend uit.
Sanderson heeft niet gekozen voor de standaard pseudo-middeleeuwse setting. Ook op dit punt is nog veel onduidelijk maar de wereld ziet er uit als een zeer hard milieu, een wereld vol krachtige stormen en een onvoorspelbaar klimaat, bewoond door een veelheid aan vreemde wezens. Zo is een van de belangrijkste lastdieren een krabachtig wezen. Een fraaie schets van dit wezens is in het boek terug te vinden. Een ander interessant wezen en een die belangrijker is voor het verhaal, is de fee-achtige Spren. Ze lijken zich aan sterke emoties te verbinden en verdwijnen doorgaans net zo snel als ze verschijnen. Ook hier heeft Sanderson duidelijk een begin willen maken. Er zit meer achter de sprens dan in dit boek duidelijk wordt.
The Way of KIngs bevat een enorme en gevarieerde cast aan karakters. Zoals bijna onvermijdelijk in dit soort verhalen zal de lezer een voorkeur ontwikkelen voor bepaalde karakters. Ik had op zich geen moeite om me door minder interessante stukken heef te lezen maar ik moet toegeven dat de hoofdstukken van Kaladin (de heelmeester in militaire dienst) toch wel favoriet was. Er zit een zekere spanning tussen Kaladins neigingen om te helen en te vechten en dat maakt hem tot een van de interessantste karakters in het boek. De prins Dallinar kent ook zijn sterke kanten. Veel zijn verhaallijn gaat over de worsteling met zijn visioenen. Hij probeert ze in een perspectief te plaatsen en uit te vinden of ze al dan niet religieuze waarden hebben, terwijl hij zich er terdege van bewust is dat hij misschien toch afglijdt in waanzin. Geloof en twijfel liggen dicht onder de oppervlakte in deze roman. Het is een thema dat in meer van Sandersons werk voor komt.
De schrijver legt in dit boek duidelijk de fundamenten van een groter verhaal. Het aantal karakters die in dit boek aan bod komen is niet excessief, maar na een paar honderd pagina’s begon ik toch de indruk te krijgen dat Sanderson wel erg veel tijd nodig had om ter zake te komen. Ik moet toegeven dat hij een sterke climax levert, met een aantal interessante wendingen in het plot, maar al enige tijd voordat we op dat punt aanbeland waren, was ik als lezer wel klaar met het boek. Een van de karakters die dat het best illustreert is Shallan, de student/dievegge. Zij komt in de laatste paar honderd bladzijden van het boek slechts heel even terug om haar verhaallijn af te ronden. In de 250 pagina’s daarvoor is ze gewoon volledig uit beeld verdwenen. Haar optreden in de finale van het verhaal voelt alsof Sanderson haar al bijna vergeten was, iets dat nog even afgerond moest worden. Op dat moment was het ook al enige tijd duidelijk waar Kaladins verhaallijn op aanstuurde. De climax van het verhaal is op zich een fraai stukje schrijfwerk maar Sanderson heeft gewoon te veel tijd nodig om er te komen.
The Way of Kings heeft zijn deel aan lovende recensies in ontvangst mogen nemen. Niet geheel ten onrechte, voor de fan van epische fantasy is er een hoop te halen in dit boek. Ik denk zelf dat het niet het beste is dat Sanderson tot nog toe geproduceerd heeft. Tot dus ver had ik bij hem altijd het gevoel dat hij met elk boek beter werd (ik heb zijn werk gelezen in de volgorde waarin het gepubliceerd is) . Hij legt in dit boek een stevig fundament, ik wil zelf wel zover gaan om het een veelbelovende start te noemen, maar op zichzelf is dit geen geweldig boek. Aan de andere kant (ik heb er tot dusver van afgezien maar Tor smeekt bijna om een vergelijking met Het Rad des Tijds dus vooruit dan maar) kan dat ook gezegd worden van Het Oog van de Wereld. Sanderson zou best een op het goede spoor kunnen zitten. Ik kijk met belangstelling uit naar wat hij met deze serie van plan is in het hopelijk iets bondigere tweede deel.
1
2
Reageer op deze recensie
