Het boek Bloeden van Joan Brady zou je kunnen typeren als een "Wie heeft het gedaan"-verhaal. Maar het is veel meer dan dat. Het boek zit werkelijk fantastisch in elkaar. De schrijfster wil de lezer een verhaal vertellen en heeft minitieus in gedachten welke details op welk moment verteld moeten worden. Wanneer deze details chronologisch plaats vonden is van secundair belang. Dit resulteert in een verhaal dat op het ene moment in tegenwoordige tijd plaats vindt, dan weer in een ver verleden en dan weer ergens daar tussen in. Fascinerend en opletten geblazen!

Het tweede positief opmerkelijke aan dit boek is dat het allemaal bijzonder mooi beschreven is. Haar woordgebruik is bloemrijk, orgineel, poetisch en prozaisch door elkaar, en houdt de aandacht bijzonder goed vast. Er wordt levendig geschreven, er zit voldoende vaart in het verhaal, maar het is absoluut geen makkie: nogmaals, het is opletten geblazen. Wie is wie, wie is goed, wie is slecht en wie zit in het grijze tussengebied. Het is allemaal niet direct duidelijk en het pakt wel eens anders uit dan dat je eerst dacht.

Het derde positieve aan het boek is het plot. Er zit in ieder geval een opmerkelijke twist in het verhaal, namelijk als duidelijk wordt dat David Marion wel eens de dader zou kunnen zijn omdat een vooraanstaand rechter een valse bekentenis heeft afgelegd. Op het moment dat ik dat las, verscheen er een grandiose grijns op mijn gezicht: wow, heerlijk!

Het boek denderde regelrecht richting een vijf-sterrenbeloning, maar wist deze net niet te halen. De uiteindelijke dader en het bijbehorende motief vond ik niet logisch en wat ver gezocht. Jammer, maar dit boek verdient het gelezen te worden... Waar blijven nou toch die "Bezoekersrecensies"?