Laat één ding duidelijk zijn: ik ben een lezer en groot liefhebber van de boeken van Robert Ludlum. Ik heb nog lang niet alles van hem gelezen maar een pil of vijftien heb ik inmiddels geslikt.

Toen ik dit boek kocht las ik op de cover dat één van de hoofdpersonages eerder een rol speelde in een boek van Ludlum. Het betrof Generaal MacKenzie van Het Shepherd commando. Dat boek had ik nog niet gelezen en had ik dus ook maar gekocht en eerst gelezen. Van Het Shepherd commando was ik al niet echt gecharmeerd, maar Het Omaha conflict slaat werkelijk alles. Of beter gezegd, het slaat nergens op!

Het boek begint al met een vergadering van een aantal hooggeplaatste personen uit Amerika, waaronder de president en wat ministers. Elke zin die gezegd wordt eindigt met "ouwe makker" of "beste jongen" en de oprispingen en winden van één personen lijken belangrijker dan het onderwerp waarover de heren spreken. Als men elkaar niet mag dan worden de vriendelijke benamingen steevast ingeruild voor platvloerse scheldwoorden als "vieze rukker", "dikke kop", of "klaploper". Het verhaal is uitermate oppervlakkig en er wordt meer aandacht besteed aan onderbroekenlol van het pies-en-poep-niveau dan dat er (inter)nationale verwikkelingen zijn (zoals we gewend zijn van Ludlum).

Bijna halverwege het boek heb ik, voor het eerst van mijn leven, het boek dichtgeklapt en besloten "dit is zonde van mijn tijd". Inmiddels aan een nieuwe thriller begonnen waardoor ik gelukkig weer weet en ervaar wat het is om echt een mooi boek te lezen.